-
* Η Καθηγήτρια και ιστορικός κ. Μαρία Ρεπούση, μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου «ξαναχτύπησε», με στόχο, αυτή τη φορά, την ηπειρωτική ευαισθησία και την εθνική υπερηφάνεια. Μετά τη μαρτυρική Σμύρνη και τον κατάπτυστο εκεί κατ’ αυτή «συνωστισμό» των Ελλήνων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, τώρα ήλθε η σειρά της απαξίωσης από την ίδια και του θρυλικού «χορού του Ζαλόγγου», του πρωτοφανούς αυτού ελληνικού μεγαλείου, του παγκόσμιου θαυμασμού και του αιώνιου σύμβολου αυτοθυσίας για την ελευθερία και για την άρνηση υποταγής στο ζυγό του Αλή Πασά και των Τουρκαλβανών.
Είπε, λοιπόν, η «ιστορικός» Ρεπούση, ότι «είναι ανάγκη ν’ απαλλαγούμε από τους ιστορικούς μύθους» και ως ένα τέτοιο ανέφερε «το χορό του Ζαλόγγου». Πέραν του ότι μία τέτοια επίσημη τοποθέτηση και μάλιστα από νεοεκλεγείσα βουλευτή της Αριστεράς, που κατά τεκμήριο έχει ευαισθησία στα εθνικά μας θέματα και ιδίως ο Πρόεδρος του κόμματός της φίλος κ. Φώτης Κουβέλης, δημιουργούνται, από τη δήλωσή της αυτή, τα εξής πολύ σοβαρά ερωτηματικά: 1. Σε ποιες ιστορικές πηγές (που δεν τις ανέφερε) στηρίζει την έωλη και αυθαίρετη αυτή άποψή της και πώς κατέληξε στο συμπέρασμα αυτό, ότι δηλ. ο χορός του Ζαλόγγου είναι μύθος (φανταστικός). 2. Για ποιο λόγο, αισθάνθηκε την ανάγκη να προβεί, και, μάλιστα, την περίοδο αυτή, σε μια τέτοια ανιστόρητη δημόσια δήλωση και ποιους, επιτέλους, σκοπούς εξυπηρετεί; 3. Για την ηρωική αυτή θυσία των Σουλιωτισσών με τα βρέφη τους στην αγκαλιά στο Ζάλογγο (όπως και της Νάουσας, της Χίου και του Μεσολογγίου) συγκινήθηκε τότε όλη η Ευρώπη και έτσι δημιουργήθηκε το μεγάλο ρεύμα του Φιλελληνισμού. Μήπως και αυτόν τον αρνείται η κ. Ρεπούση; 4. Ασφαλώς, η εν λόγω ιστορικός θα έχει επισκεφθεί το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι και θα είδε ότι μία από τις μεγάλες αίθουσές του κοσμείται από έναν πίνακα τεραστίων διαστάσεων, γνωστού γάλλου ζωγράφου της εποχής, στον οποίο απεικονίζεται, πολύ συγκινητικά, ο «χορός του Ζαλόγγου». Αλήθεια, πιστεύει, ότι ο πίνακας αυτός αναφέρεται σε μύθο και όχι σε ιστορικό και πραγματικό γεγονός; 5. Νομίζει, τέλος, η κ. Ρεπούση, ότι με τις θέσεις της αυτές, προσφέρει υπηρεσίες στον Ελληνικό λαό και ιδίως στους νέους μας; Δυστυχώς, προκαλεί ιστορική σύγχυση, παραποιεί τα γεγονότα και ιδίως προσβάλλει τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν ηρωικά για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.
Τα ιστορικά και ηρωικά, όμως, αυτά γεγονότα του Σουλίου και του Ζαλόγγου, είναι αδιαμφισβήτητα και θα πρέπει να της υπενθυμίσω ότι οι Σουλιώτες έκαναν τεράστιο και πολυετή αγώνα κατά των Τουρκαλβανών και του Αλή Πασά. Όμως, στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1803, λόγω, και τη φορά αυτή, προδοσίας, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το Σούλι (εκτός του Σαμουήλ που ανατίναξε το Κούγκι) και χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες με αρχηγούς τους Φώτο Τζαβέλα, Δήμο Δράκο, Κίτσο Μπότσαρη και Κουτσονίκα. Μία από τις ομάδες αυτές, έφτασε στις 15 Δεκεμβρίου 1803 στο Ζάλογγο και για ασφάλεια ανέβηκαν όλοι στη ψηλότερη κορυφή του βουνού, όπου ήταν το μοναστήρι των Αγίων Ταξιαρχών. Ο Αλή Πασάς θέλησε να τους καταδιώξει και από εκεί και γι’ αυτό απέστειλε μεγάλο εκστρατευτικό σώμα Τουρκαλβανών, υπό τους Μπεκέρ και Μέτρο Μπόνο. Οι μάχες ήταν σκληρές, αλλά στις 18 Δεκεμβρίου, 150 περίπου μαχητές υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, κατόρθωσαν να δραπετεύσουν και να σωθούν, ενώ ο Κουτσονίκας με τα παλικάρια του υποχρεώθηκε να παραδοθεί. Αντιθέτως, περίπου 60 ηρωικές γυναίκες, εκ των οποίων οι περισσότερες με τα μωρά τους στην αγκαλιά και με ελάχιστους άνδρες, προκειμένου να διασωθούν, κατέφυγαν σ’ έναν απότομο και ψηλό βράχο δίπλα στο Μοναστήρι.
Στη συνέχεια, οι Τουρκαλβανοί του Αλή κατέλαβαν το Μοναστήρι και ήταν, πλέον, πολύ εύκολο να καταλάβουν και το βράχο, όπου ήταν σκαρφαλωμένες οι 60 γυναίκες με τα παιδιά τους, ενώ τους είχαν τελειώσει και τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα. Προ της βέβαιης, πλέον, σύλληψής τους, της αιχμαλωσίας, της σκλαβοποίησης και της ατίμωσης, οι Σουλιώτισσες γυναίκες προτίμησαν, στις 18-12-1803 τον ηρωικό θάνατο και την αυτοθυσία. Έτσι, πρώτα έριξαν από το βράχο τα μωρά τους και μετά, πιασμένες χέρι – χέρι και τραγουδώντας το «έχε γεια καημένε κόσμε…», έπεσαν και αυτές από τον ίδιο βράχο και βρήκαν ηρωικό θάνατο, προκαλώντας το παγκόσμιο θαυμασμό και συγκινώντας όλη την ανθρωπότητα. Πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός και για μία πράξη πρωτοφανούς ηρωισμού μερικών δεκάδων Σουλιωτισσών με τα βρέφη τους, που απετέλεσε αιώνιο και παγκόσμιο σύμβολο αυτοθυσίας και χαράχτηκε με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές όλων των Ελλήνων και όλων των Ευρωπαίων.
Ήταν τότε 18 χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ένα πραγματικό και ανεπανάληπτο γεγονός, που κυριάρχησε στις ειδήσεις όλης της Ευρώπης και συγκλόνισε τις καρδιές όλων των Ευρωπαίων και ιδίως των Φιλελλήνων. Και, βέβαια, η αυτοθυσία αυτή του Ζαλόγγου δεν ήταν η μόνη και αναφέρω, ως ιδιαίτερα χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή της κόρης του Νότη Μπότσαρη, που, κατά τη φυγή των Σουλιωτών από το Σούλι, μετέφερε στους ώμους την τραυματισμένη μητέρα της, αλλά προ του κινδύνου να συλληφθούν και οι δύο, προτίμησε να ρίξει τη μητέρα της από ένα βράχο στον Αχελώο ποταμό και μετά έπεσε και η ίδια και, αντί της ατίμωσης, βρήκαν και οι δύο ηρωικό θάνατο.
Όλα τα γεγονότα αυτά αποδεικνύονται από πολλά ιστορικά στοιχεία και από έγκυρους και αξιόλογους συγγραφείς, τόσο της εποχής εκείνης, όσο και μετέπειτα και μέχρι σήμερα. Ιδίως, όμως, επιβεβαιώνονται από Ευρωπαίους αντικειμενικούς περιηγητές της εποχής και αναφέρω ενδεικτικά τους εξής:
Κατ’ αρχήν από τον Πρώσο περιηγητή και διπλωμάτη Ιάκωβο Μπαρτόλντυ, που ακριβώς, κατά την εποχή εκείνη (1803-1804) βρισκόταν στα Ιωάννινα. Στο έργο του «Ταξείδιον εις την Ελλάδα 1803-1804, γράφει ότι: «Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια, με τα παιδιά τους, που μερικά ακόμη βύζαιναν».
Επίσης, ο Άγγλος στρατιωτικός περιηγητής και αρχαιολόγος Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ, που βρέθηκε το 1805 ως αντιπρόσωπος της Αγγλίας στα Ιωάννινα, γράφει: «Γυναίκες που ρίχτηκαν από τα βράχια, από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού… Πολλές γυναίκες, που είχαν παιδιά, τις είδαν να τα ρίχνουν, με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα».
Ενδιαφέρουσα είναι και η αναφορά κατά το 1815 του Χ. Χόλαντ στο σχετικό σύγγραμμα του για την Ελλάδα , σύμφωνα με την οποία «… λέγεται ως πραγματική ιστορία, πως μια ομάδα Σουλιώτισσες, μαζεύτηκαν σε ένα από τα κοντινά στο Σαράι βάραθρα και έριξαν εκεί τα βρέφη τους, για να μην γίνουν σκλάβοι του εχθρού».
Πολύ χαρακτηριστική είναι η αναφορά και του γνωστού Γάλλου περιηγητή Φραγκίσκου Πούκεβιλ, ο οποίος έμεινε παραπάνω από δέκα χρόνια στα Ιωάννινα και μάλιστα στην αυλή του Αλή πασά, και εξέδωσε το 1820 το τρίτομο βιβλίο του «Ταξείδι στην Ελλάδα». Στο βιβλίο του αυτό (3ος τόμος) για το Ζάλογγο αναφέρει «Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στην σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους σαν να ήταν πέτρες, έπειτα πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μια το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου ήταν τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους». Τα ίδια αναφέρει σε σχετικό βιβλίο του το 1823 για το Ζάλογγο και ο Γάλλος ιστορικός – ακαδημαϊκός και εξαιρετικός φιλέλληνας Κλωντ Φουριέλ.
Τέλος, ο δικός μας γνωστός ιστορικός Χριστόφορος Περραιβός, σύντροφος του Ρήγα Φεραίου, το έτος 1803 δημοσίευσε το έργο του «Ιστορία σύντομος του Σουλίου και της Πάργας». Στο βιβλίο του αυτό και στην έκδοση του 1815, μεταξύ των άλλων γράφει για το Ζάλογγο και τα εξής: «Όθεν αρπάξαντες με τα ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες, πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους, άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως η μία κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν».
Απ’ όλα τα παραπάνω αποδεικνύεται πλήρως, ότι ο «χορός του Ζαλόγγου» ήταν ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, με παγκόσμια εμβέλεια και παραδοχή, τόσο τότε που συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του μεγάλου φιλελληνικού ρεύματος στην Ευρώπη, όσο και μέχρι σήμερα, που δονεί, ως ιστορικό γεγονός, τις καρδιές όλων των Ελλήνων και ιδίως των νεότερων γενεών, που πρέπει να έχουν πρότυπα και σύμβολα ηρωισμού και αυτοθυσίας για την εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία.
Η κ. Ρεπούση φαίνεται, ότι, ως ιστορικός, τα αγνοεί όλα αυτά ή έστω τα αμφισβητεί και τα απαξιώνει, παρά την αποδεδειγμένη εγκυρότητα και ιστορική τους αξία και ακόμη, επιχειρεί ν’ αποδομήσει πολλές από τις μεγάλες και ιερές στιγμές των ηρωικών αγώνων των Ελλήνων.
Ως Ηπειρώτης πολιτικός και ως Έλληνας, θα πρέπει δημόσια να της πω, ότι οι θέσεις της είναι ιστορικά παντελώς αβάσιμες και προκλητικές και η ίδια εμφανίζεται ως ανιστόρητη, παρά το ότι, ως επιστήμονας, είναι ιστορικός. Δεν θέλω, όμως, να χρησιμοποιήσω, τους ιδιαίτερα αυστηρούς και σκληρούς χαρακτηρισμούς γι’ αυτή του μεγάλου μας συνθέτη και Έλληνα πατριώτη Μίκη Θεοδωράκη, όπως και πολλών άλλων. Θέλω μόνο να της πω, και αυτό δημόσια, ότι στα εθνικά μας θέματα, πρέπει όλοι μας, να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, ευαίσθητοι, ιστορικά ενήμεροι και να τα προσεγγίζουμε με ανεπιτήδευτο πατριωτισμό!
www.proinoslogos.gr
14/6/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments :
Post a Comment
Only News