ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Γράφει ο Β.Α. Κόκκινος
Η στρατιωτική υπεροχή εξαχρειώνει κάποτε τους ηγέτες και τους λαούς των κρατών. Η ισχύς σπανίως συμπορεύεται με την ηθική και το δίκαιο. Αν οι φίλοι μας Αμερικανοί, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εφήρμοζαν τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και τις κοινές περί αυτού αντιλήψεις, η ανθρωπότητα σήμερα θα ήταν διαφορετική. Και οπωσδήποτε καλύτερη για όλους τους λαούς και για τα συμφέροντα των Η.Π.Α. Εκείνοι, όμως, οι οποίοι διαφεντεύουν αυτά και επηρεάζουν τις δομές της εξουσίας της μεγάλης αυτής χώρας, προτάσσοντες τα κακώς εννοούμενα ατομικά συμφέροντά τους, περιφρονούν και ποδοπατούν το Διεθνές Δίκαιο. Επιβάλλουν δε τις θελήσεις τους μέσω των Διεθνών Οργανισμών, τις αποφάσεις των οποίων συνήθως επηρεάζουν.
Η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε πιστή σύμμαχος των Η.Π.Α., με τα στρατεύματα των οποίων αγωνίσθηκαν οι Έλληνες και συνέβαλαν τα μέγιστα, όπως είναι γνωστό, στην έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Για την ηρωική συμβολή τους εις αυτήν εδέχθησαν τους επαίνους του αειμνήστου Ρούσβελτ, αργότερα δε του Αϊζενχάουερ και άλλων Προέδρων των Η.Π.Α. Αλλά τα κράτη δεν έχουν φίλους, ούτε τηρούν όσα υπόσχονται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι άλλες συμμαχικές χώρες, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν προστάτευσαν ποτέ τον ελληνισμό, από την εγκληματική μανία που διακατέχει τους ηγέτες των αιμοχαρών γειτόνων μας. Οι επιζώντες Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως τιμούν το μήνα Μάρτιο την ιερή μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους από τα βάρβαρα εγκλήματα των Τούρκων κατά τα έτη 1920 έως σήμερα. Ο ελληνισμός κυριαρχούσε στην Ιωνία από αρχαιοτάτων χρόνων. Πλέον των 2.000.000 Ελλήνων της Ιωνίας εξολοθρεύθηκαν μετά την ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρά Ασία, όπου η Ελλάς της Μελούνας έφθασε μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ και θα κυρίευε ασφαλώς την Άγκυρα, αν δεν την πρόδιδαν οι τότε φίλοι της και εάν είχε καλύτερη στρατιωτική οργάνωση με εφεδρείες και ευκίνητες υπηρεσίες μεταφοράς πυρομαχικών και ειδών διατροφής του στρατεύματος. Περισσότεροι από 1.000.000 Έλληνες εξισλαμίστηκαν για να επιβιώσουν στους τόπους της γεννήσεώς τους. Και 145.000 περίπου Έλληνες παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη με τη Συνθήκη της Λωζάνης, δια της οποίας η Τουρκία ανέλαβε την υποχρέωση να σεβασθεί τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους, την περιουσία τους, τα θρησκευτικά τους ιδρύματα και τα ατομικά δικαιώματά τους. Όμως οι ύπουλοι και βάρβαροι Τούρκοι, εκμεταλλευόμενοι διάφορα διεθνή γεγονότα, προέβησαν σε μεθοδικές απελάσεις ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος έφθασε σήμερα να έχει περιορισθεί σε 2.000 περίπου, η πλειονότητα των οποίων είναι γέροντες. 

Σε ιστορικό ένθετο του Κυριακάτικου «Βήματος» της 16ης- 3-2014 περιγράφονται οι τρόποι με τους οποίους οι Τούρκοι εξεπάτρισαν τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως. Αν και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είχαν φθάσει στο απόγειο της φιλίας, μέχρι του σημείου να συζητείται η ομοσπονδοποίηση των δύο χωρών, η κυβέρνηση της Τουρκίας, το θέρος του 1932, εν αιθρία, με το νόμο 2007 απαγόρευσε την άσκηση 20 επαγγελμάτων σε ξένους υπηκόους, μεταξύ των οποίων ήσαν και οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως. Συνεπεία του νόμου τούτου, 12.000 περίπου Χριστιανοί της Κωνσταντινουπόλεως εξαναγκάσθησαν να εκπατρισθούν. Ο υπόλοιπος πληθυσμός των οικείων των Ελλήνων τούτων απελάθηκε το 1964. Στον κατάλογο των επαγγελμάτων, που απαγορεύθηκαν με το νόμο 2007/1932 περιλαμβάνονται όλα τα επαγγέλματα, τα οποία ήταν δυνατόν να ασκήσουν οι Έλληνες πολίτες. Το Μάιο του 1941, μετά την κατάληψη της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαβίας από τις ναζιστικές ορδές, η μονοκομματική κυβέρνηση της τότε συμμάχου μας Τουρκίας, δι΄ ενός Μυστικού Διατάγματος επιστράτευσε 40.000 άνδρες των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, ηλικίας 18 έως 45 ετών. Οι περισσότεροι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας και οδοποιίας, ως και κατασκευής αεροδρομίων και κτιρίων, κάτω δε από αντιξοότατες συνθήκες, χωρίς να έχουν δικαίωμα να λάβουν άδεια επισκέψεως της Πόλης. Άγνωστα τα ακριβή κίνητρα και οι σκοποί των επιστρατεύσεων. Το γεγονός ότι απολύθηκαν με την αλλαγή της τροπής του πολέμου, το Νοέμβριο του 1942 και οι φήμες που κυκλοφόρησαν στην Πόλη, περί της μη επιστροφής τους, δίδουν τη δυνατότητα διαφόρων εξηγήσεων, σχετιζομένων με παρόμοια περιστατικά που συνέβησαν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι ηλικιωμένοι είχαν σταλεί σε στρατόπεδα στην Ανατολική Θράκη, ενώ οι νεώτεροι σε διάφορες περιοχές στο εσωτερικό της Ανατολής. Η τουρκική εθνοσυνέλευση με την πρόφαση καταπολεμήσεως της μαύρης αγοράς, που προεκάλεσε ο πόλεμος στις γειτονικές χώρες, στις 11 Νοεμβρίου 1942, ψήφισε την εφαρμογή ενός εκτάκτου φόρου, με την ονομασία «varlic vergizi» (φόρος ευμαρείας), που προβλεπόταν να έχει ισχύ σε όλους τους πολίτες της χώρας. Όμως ο νόμος εφαρμόσθηκε με σκοπό τον οικονομικό αφανισμό των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων. Ο οικονομικός έφορος της Κωνσταντινουπόλεως, που είχε την εφαρμογή του νόμου Φαΐκ Οκτέ το 1952, έχοντας προφανώς τύψεις συνειδήσεως, δημοσίευσε βιβλίο με τον τίτλο «Η καταστροφή του φόρου ευμαρείας VARLIK VERGISI FACIASI, με το οποίο απεκάλυψε όλο το μηχανισμό της εφαρμογής του νόμου κατά των μειονοτήτων. Το ύψος του φόρου καθοριζόταν από τον τοπικό κομματάρχη του λαϊκού κόμματος με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια και δεν υπήρχε δυνατότητα ενστάσεως. Ο φόρος έπρεπε να πληρωθεί εντός 10 ημερών και σε περίπτωση μη πληρωμής εξεποιείτο ολόκληρη η περιουσία του θύματος. Αν παρέμενε οφειλή, τα θύματα συλλαμβάνονταν και απεστέλοντο στη Σιβηρία της Ανατολής, στο Ασκαλέ και Κοπ-Νταγί, για να δουλέψουν αντί 100 γροσίων την ημέρα, προκειμένου να εξοφλήσουν την οφειλή τους. Εξορίστηκαν 2.500 άτομα, κατά πλειοψηφία τρίτης ηλικίας, από τα οποία απεβίωσαν 25 ενώ πολλοί, που επέστρεψαν στην Πόλη, έχασαν σε μερικούς μήνες τη ζωή τους, από τις κακουχίες που είχαν βιώσει. Ο νόμος ακυρώθηκε τον Αύγουστο του 1944 αφού είχε προκαλέσει την οικονομική καταστροφή των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων. Η επιχείρηση μαζικού πογκρόμ στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, με σκοπό την καταστροφή του ελληνισμού της Πόλης, καταστρώθηκε και εκτελέσθηκε από την υπηρεσία ανορθοδόξου πολέμου του Γενικού Επιτελείου της Τουρκίας. Οι οργανωμένοι σε τάγματα εφόδου 40-50 ατόμων περίπου, 100.000 επιδρομείς, κατέστρεψαν σε τρία κύματα (σπάσιμο θυρών, λεηλασία και πυρπόληση) την ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως, 65 ορθόδοξες εκκλησίες, σχολεία, ιδρύματα, χιλιάδες οικίες και επιχειρήσεις Ελλήνων, που είχαν προσημειωθεί, ενώ δέχθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις επιθέσεις και τα αντίστοιχα ιδρύματα της Αρμενικής και της Εβραϊκής κοινότητος. Σε έκθεση της τουρκικής εθνοσυνελεύσεως το Νοέμβριο του 2012 για τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 αναφέρονται ως πρώτος κρίκος των κινημάτων εκτροπής της λειτουργίας από το στρατό μετά το 1945. Αν και οι υλικές ζημίες υπήρξαν ανυπολόγιστες, το ηθικό πλήγμα, κατά της ελληνικής κοινότητος ήταν τεράστιο, δεδομένου ότι η ελληνική πολιτεία και η δύση έμειναν απλοί θεατές του γεγονότος τούτου, που είχε πολλές ομοιότητες με τη «Νύχτα των κρυστάλλων» στη ναζιστική Γερμανία της 8ης-10-1938, κατά των εβραϊκών καταστημάτων. Εν τούτοις μόνο το 10% του πληθυσμού επηρεάσθηκε και εκπατρίσθηκε αμέσως. Με Μυστικό Διάταγμα (Μ.Δ. 6/3801 του Νοεμβρίου 1964), που κυκλοφόρησε εντός των κρατικών υπηρεσιών ως απόρρητο έγγραφο, χωρίς ποτέ να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, οι κινητές και ακίνητες περιουσίες των απελαθέντων τέθηκαν σε καθεστώς «δήμευσης», με αποτέλεσμα να απαγορευθεί οποιαδήποτε πράξη. Το Μυστικό Διάταγμα χρησιμοποιήθηκε για πολλές δεκαετίες κατά των Ελλήνων, ακόμη και εκείνων που είχαν την τουρκική υπηκοότητα. Το 1987 η τουρκική κυβέρνηση, για να επιδείξει καλή διάθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναγκάσθηκε να ανακαλέσει το άνω Μυστικό Διάταγμα. Εν όψει όμως του πληθωρισμού της Τουρκίας, που έφθασε στο 100%, μετά από 25 χρόνια παγώματος, οι τραπεζικοί λογαριασμοί των απελαθέντων είχαν αποσβεσθεί. Οι απελάσεις του 1974 έγιναν με την κατηγορία «βλαβερών δραστηριοτήτων» των απελαθέντων, που ήσαν τις περισσότερες φορές, η καταβολή ενός μικρού ποσού ως ενίσχυση των Ελλήνων της Κύπρου, που είχαν δεχθεί την τουρκική εισβολή. 

Οι Αμερικανοί επροστάτευσαν τους Τούρκους σε όλες τις εγκληματικές ενέργειές τους, όχι δε τους Έλληνες, οι προσφυγές των Κυβερνήσεων των οποίων συζητήθηκαν στα όργανα του ΟΗΕ. Έφθασαν μέχρι του σημείου να βοηθούν τους Τούρκους και όταν πασιδήλως αυθαιρετούν, όπως συνέβη προ ημερών στη Μύκονο, όπου ο Τούρκος πλοίαρχος σκάφους προσαράξαντος σε βραχώδη ακτή, αρνήθηκε να επιβιβασθεί ελληνικού ναυαγοσωστικού σκάφους και έφθασε αμερικανικό ελικόπτερο για να τον παραλάβει! 

Τώρα βέβαια, οι Αμερικανοί ζητούν από τους Ρώσους –άλλους φιλότουρκους– να σεβασθούν το Διεθνές Δίκαιο για την Κριμαία. Συγχρόνως δε πιέζουν τους ελληνοκυπρίους να δεχθούν τη διχοτόμηση της Κύπρου και τη νομιμοποίηση των Ασιατών, τους οποίους τα τουρκικά στρατεύματα εγκατέστησαν σ΄ αυτή. Εν τούτοις οι Εφιάλτες δεν έλειψαν ποτέ από την ελληνική ιστορία. Είναι φυσικό να υπάρχουν και σήμερα, να υποστηρίζουν δε τους Τούρκους ακόμη και στις ανθελληνικές ενέργειές τους.

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=92335
27/3/14