ΜΝΗΜΕΣ (15 Αυγούστου 1948): Οι «γενίτσαροι» του Δημ.Στρατού και τα αθώα θύματά τους...

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΕΤΣΗ

*   15 Αυγούστου 1948. Πρώτες πρωϊνές ώρες. Οπλοφόροι του «Δημοκρατικού Στρατού» βρόντηξαν την πόρτα σπιτιού κάποιου χωριού της περιοχής. Όπως ήταν επόμενο, τρομοκρατήθηκαν όλοι και άνοιξε (τι μπορούσε άλλωστε να κάνει;) η μεσήλικη μητέρα.
Με κραυγές και ακατανόμαστες βρισιές, διέταξαν, χωρίς περιστροφές, την μοναχόκορη της, ηλικίας 19 ετών, να ντυθεί και την απήγαγαν βιαίως!
Τη μητέρα της, που άρχισε να ουρλιάζει, την ξυλοφόρτωσαν και την κλείδωσαν σ’ ένα δωμάτιο. Εκεί παρέμεινε μέχρι το πρωί που την βρήκαν σε άθλια κατάσταση οι γείτονες, οι οποίοι την μετέφεραν στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Την ημέρα της Παναγίας, τη μεγάλη αυτή γιορτή της Ορθοδοξίας, διάλεξαν οι οπλοφόροι, σαν άλλοι γενίτσαροι, ν’ αρπάξουν απ’ τις αγκαλιές των γονιών των τα βλαστάρια τους!
Εκείνο το βράδυ, μαυροφορέθηκαν δεκάδες οικογένειες από το ίδιο χωριό και από άλλα γειτονικά.
Δεκάδες αγόρια και κορίτσια άφησαν κλαίγοντας τους γονείς τους, τ’ αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Οι απαγωγείς οπλοφόροι αδιάφοροι…
Έκτοτε, η παραπάνω οικογένεια περνούσε το μεγάλο δράμα του ζωντανού χωρισμού. Πληροφορία καμία. Ο πατέρας της απαχθείσας, από τη στεναχώρια του πέθανε πρόωρα.
Η μητέρα της ζούσε (και ώσπου πέθανε) με την ελπίδα του γυρισμού της μονάκριβης θυγατέρας. Αλλοίμονο!..
Και το τραγικότερο. Ο μικρός της αδελφός με κόπο στάθηκε στα πόδια του όταν έμαθε από χείλη επισήμου εκπροσώπου των Στρατιωτικών Αρχών –κάνοντας ρεπορτάζ στις φυλακές «Φιξ» για έγκυρη δημοκρατικών αρχών, τοπική εφημερίδα, στην οποία από μαθητής ακόμα του Γυμνασίου εργάζονταν ως συντάκτης- ότι η αδελφή του δεν βρίσκεται στη ζωή.
Αργότερα ήλθαν και οι απαντήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών –από τους οποίους ζήτησε επίσημες πληροφορίες η οικογένεια- «ότι το νεαρό κορίτσι δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε…».
Το κουφάρι της οι δολοφόνοι του «Δημοκρατικού Στρατού το πέταξαν στα πουρνάρια (σύμφωνα με έγκυρη μαρτυρία) για να γίνει τροφή των άγριων ζώων!
Χωρίς ένα σημάδι, που να δείχνει τον τόπο του μαρτυρίου. Για ένα μνημόσυνο. Για ένα προσκύνημα!
Εκατοντάδες παρόμοια τραγικά γεγονότα της πολυτάραχης εκείνης περιόδου υπάρχουν.
Πρέπει –είναι ανάγκη- να τα γνωρίζουν αυτά οι νέοι μας.

Υ.Γ.: Στις 29 Αυγούστου 1949, ο Εθνικός Στρατός, έδωσε, στο Γράμμο, τέλος στην ανταρσία…

proinoslogos gr

14/5/12