14 Αυγούστου: Οι εφιάλτες της προδοσίας...Πέρασαν ήδη 38 χρόνια και οι εφιάλτες είναι ακόμη ζωντανοί

Είχα συναντήσει περιπτώσεις που μερικών το βλέμμα και η συμπεριφορά έπαιρναν άγρια μορφή, πριν ακόμη αρχίσουν να περιγράφουν τη δική τους ιστορία

Πέρασαν ήδη 38 χρόνια και οι εφιάλτες είναι ακόμη ζωντανοί στη μνήμη αρκετών πολεμιστών του 1974. Εφιάλτες οι οποίοι συνοδεύουν τις ψυχές αρκετών, οι οποίοι είτε οι ίδιοι τραυματίστηκαν είτε δίπλα τους σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν συναγωνιστές τους. Εφιάλτες από την αιχμαλωσία και τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν, είτε εδώ στην Κύπρο είτε στα μπουντρούμια του Αττίλα στην Τουρκία. Η προδοσία, οι ταλαιπωρίες και οι εξευτελισμοί παραμένουν ζωντανά στη μνήμη των περισσότερων νέων τότε, μεσήλικων σήμερα. Ειδικότερα, τέτοια εποχή των μαύρων επετείων, η ψυχή θεριεύει μπροστά στην ομαδική ή ατομική προδοσία.

Παίρνοντας 135 συνεντεύξεις από στρατιώτες μας για το βιβλίο «Αγνοηθέντες 1974», αν και τότε είχαν περάσει 34 χρόνια, ήταν ολοφάνερο ότι εκείνα τα βιώματα δεν έσβησαν ποτέ από το μυαλό και τις ψυχές των περισσοτέρων. Είχα συναντήσει περιπτώσεις που μερικών το βλέμμα και η συμπεριφορά έπαιρναν άγρια μορφή, πριν ακόμη αρχίσουν να περιγράφουν τη δική τους ιστορία. Στο βλέμμα και στα λόγια, σχεδόν όλων, ήταν εμφανέστατη η απογοήτευση από τη μετέπειτα στάση όλων απέναντί τους. Άκουσα αρκετούς να λένε: ''Σε πολλές περιπτώσεις, με τη συμπεριφορά τους απέναντί μου, με κάνουν να νιώθω ακόμη και ένοχος, επειδή πολέμησα''. Αρκετοί αρνήθηκαν και συνεχίζουν να μιλούν για εκείνα που έζησαν. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα μεγάλα σήμερα παιδιά τους άκουγαν για πρώτη φορά, την ώρα της συνέντευξης, την ιστορία του πατέρα τους.

Στις 23 Αυγούστου 2008, ο Χρίστος Γεωργιάδης σε άρθρο του στον Τύπο γράφει, με τίτλο ''Υποκλίνομαι με σεβασμό'', για τον δάσκαλό του Μιχάλη Ευαγγέλου. Και συνεχίζει: ''Μέχρι σήμερα δεν γνώριζα για τον ήρωα δάσκαλό μας. Τότε τον κοροϊδεύαμε επειδή κούτσαινε. Τότε δεν γνωρίζαμε ότι, ο ήρωας δάσκαλός μας, κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε δεχτεί πέραν των 20 σφαιρών στα πόδια''. Ανάλογα και τα δικά μου συναισθήματα σήμερα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τις νύχτες ξυπνώ, βλέποντας στον ύπνο μου αυτά που έζησα μέσα στην Κερύνεια, όταν έβλεπα πως μέσα στο λεωφορείο στο οποίο μας μετέφεραν άοπλους μπροστά στις κάννες των τούρκικων αρμάτων, σκοτώνονταν οι περισσότεροι από τους μισούς συντρόφους μου. Ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου η επιθυμία για μια σταγόνα νερό. Ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου η εικόνα που, στις 14 Αυγούστου, μια ναπάλμ έκανε στάχτη γύρω στους 15 στρατιώτες μας, έξω από τζαμί στο Νέο Χωρίο Κυθρέας.

Ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό μου όταν, στις 14 Αυγούστου, μετά την περιοχή του Νέου Χωρίου, πήγα στην Αμμόχωστο να πάρω τραυματίες και ανώτατος αξιωματούχος της πόλης με την οικογένειά του (η οικογένειά του ήταν η μόνη που συνάντησα στην πόλη), μου έβαλαν ένα πιάτο φαγητό στο πεζοδρόμιο και οι ίδιοι μπήκαν μέσα στο σπίτι να φάνε (το φαγητό το άφησα στο πεζοδρόμιο και έφυγα, χωρίς να το αγγίξω).
Η όποια προδοσία δεν ξεχνιέται ποτέ, ειδικότερα όταν αυτή συνοδεύεται και από την αχαριστία. Εκτός από αυτούς που έζησαν τέτοιες στιγμές, κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά, αυτά που είναι γραμμένα πιο πάνω.

ΠΑΝΙΚΟΣ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
Συγγραφέας - ερευνητής

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ/SIGMALIVE

14/8/12