Τω αγνώστω ηγέτη

Θα κοιτάξουμε τον ουρανό και θα πούμε σε εκείνους που χάθηκαν πως δεν χάθηκαν άδικα, πως δεν προδώσαμε τα ιδανικά τους, πως δεν πουλήσαμε τον αγώνα τους, πως δεν νερώσαμε τις υποσχέσεις μας

20ή Ιουλίου. Μια μέρα πόνου, εθνικού σπαραγμού, ταπείνωσης, πίκρας. Το ημερολόγιο της συνειδήσεώς μας σταμάτησε στην 20ή Ιουλίου 1974. Πέρασαν κιόλας 38 χρόνια από εκείνη την ημέρα που σήμανε την αρχή του τέλους των χρόνων της αθωότητας, της ανεμελιάς μας, αυτής της ανεμελιάς που προσπαθούμε εδώ και δεκαετίες να ξανακερδίσουμε. Δυστυχώς, η μνήμη των αγαπημένων τόπων και προσώπων δεν μπορεί να διαγραφεί.

Ζώντας στην Κύπρο, μάθαμε να προσπερνούμε επιδερμικά τα γεγονότα της εισβολής και την οδύνη που προκάλεσαν. Ακούγεται πια σαν κενό σύνθημα το «Δεν Ξεχνώ». Μιλάμε με φίλους, συνομίληκους, ίσως και άτομα που έχουν φτάσει τα 40 - ηλικία ορόσημο για την εξαγορά συνειδήσεως, όλοι έχουν την τιμή τους και υπάρχουν πολλοί που ξεπουλούν τα ιδανικά και τις αξίες τους, με όσες γαλουχήθηκαν, για να απολαμβάνουν μια σίγουρη δουλειά ή μήπως δουλεία, ένα επαγγελματικά σταθερό μέλλον και να μπορούν επιστρέφοντας σπίτι το βράδυ να αφήνουν να διεισδύσουν στην καθημερινότητά τους όσα οι ίδιοι επιλέγουν μέσα από την 40 ιντζών τηλεόραση-πλάσμα, τις περίσσοτερες φορές τα μεταγλωττισμένα παθιάρικα σενάρια δημιουργίας Τουρκικής!

Επανερχόμαστε σε αυτό που λέγαμε πριν. Μιλάμε με φίλους, συνομίληκους και αντιλαμβανόμαστε πως απλώς ανταλλάσουμε -κάποτε σε οξείς τόνους- σκέψεις και ηθικούς χείμαρρους για το μέλλον της πατρίδας μας και το παρελθόν. Η καθημερινή έκθεση σε μοντέλα λύσης και η φτηνή αναπαραγωγή ειδήσεων σχετικά με την αβεβαιότητα του μέλλοντος μιας λύσης δημοκρατικής και αποκαταστατικής δικαιοσύνης, έχει δημιουργήσει μια στρεβλή εικόνα στους νέους. Οι νέοι είναι το μέλλον. Και το μέλλον είναι κενό. (Λαμπρές εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, όμως υπάρχουν επιβεβαιώνοντας τον κανόνα!)

Οι νέοι της δικής μας ηλικίας δεν έχουν ζήσει τον πόνο, την κατοχή, τη φτώχια, την προσφυγιά, το δράμα του να μην γνωρίζεις εάν το παιδί σου, ο πατέρας σου ή η γιαγιά σου ζουν. Εμείς δεν μάθαμε να ζούμε στα λίγα και να εκτιμούμε την αξία των όσων έχουμε. Γιατί εμείς δεν χάσαμε. Είχαμε πάντα, γιατί οι πρόγονοί μας βίωσαν το δράμα τού να μην έχεις, να χάνεις από τη μια μέρα στην άλλη το σπίτι, τα υπάρχοντα, τους ανθρώπους, τη ζωή σου. Εμείς μάθαμε να ζούμε στον προστατευμένο μικρόκοσμό μας.
Αυτή η νέα γενιά, η κενή ιδανικών ελευθερίας και αξιοπρέπειας, η γαλουχημένη στα ηχηρά και βαρύγδουπα συνθήματα των ηγετίσκων της καρέκλας και του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» (ουσιαστικά) έχασε την πυξίδα της, ένα φάρο που να της υποδείξει πώς πρέπει να ζήσει, σε τι να πιστεύει και πώς να οραματίζεται το μέλλον της.

Στις καφετερίες γίνονταν, ανήμερα την 20ή Ιουλίου, συζητήσεις στα διπλανά τραπέζια επί παντός επιστητού. Δεν αναφέρθηκε τίποτα που να παραπέμπει στην ημέρα της εθνικής μας ταπείνωσης, της ημέρα απώλειας του ονείρου. Σε κάποια στιγμή ένα ψέλλισμα ακούστηκε που έλεγε πως προβλήθηκε ένα συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ στο ΡΙΚ. Η φωνή επικαλύφθηκε από την εξαιρετικά σημαντική είδηση πως στην παραλία του Κόννου θα έχει beach party... και θα γίνει χαμός!

Η πιο πάνω περιγραφή είναι ενδεικτική για τον αποπροσανατολισμό της πλειοψηφίας των βολεμένων -ίσως άθελά τους αγνοούντων- φίλων μας.
Εμείς πιστεύουμε σε ένα όραμα. Το όραμα της ελευθερης πατρίδας. Μιας πατρίδας που δεν θα επισκεπτόμαστε ως τουρίστες δείχνοντας το διαβατήριό μας. Που δεν θα πηγαίνουμε τα παιδιά μας στα σπίτια μας -όσα ακόμη δεν γκρέμισαν- για να τους δείξουμε πού είχαμε τις μαγευτικές στιγμές των παιδικών, εφηβικών και νεανικών μας χρόνων, που τώρα συντηρούμε μόνο στη μνήμη μας. Φοβόμαστε να αρθρώσουμε το ανεξίτηλα γιατί ακούγεται πολύ. Είναι πράγματι ανεξίτηλες οι μνήμες ή μήπως ξεφτίζουν; Και αν όχι από εμάς, από αυτούς που έρχονται...

Εμείς πιστεύουμε σε ένα όνειρο. Και πιστεύουμε πως θα το πραγματοποιήσουμε. Θα πάρουμε το αμάξι μας και θα πάμε να πιούμε καφέ στην Κερύνεια, θα δούμε το καράβι και θα σεργιανίσουμε στο λιμανάκι. Θα χωθούμε κάτω από τους πορτοκαλαιώνες και θα ρίξουμε στη γη εκείνο το λιγοστό χώμα που ο παππούς μας είχε προλάβει να πάρει από το χωριό του φεύγοντας διωγμένος. Θα το αποθέσουμε σαν κειμήλιο στη γη και θα φιλήσουμε το χώμα. Θα κοιτάξουμε τον ουρανό και θα πούμε σε εκείνους που χάθηκαν πως δεν χάθηκαν άδικα, πως δεν προδώσαμε τα ιδανικά τους, πως δεν πουλήσαμε τον αγώνα τους, πως δεν νερώσαμε τις υποσχέσεις μας. Πως εμείς δεν έχουμε τιμή, εμείς έχουμε αξία. Και πλέον οι εμπόροι δεν μπορούν να μας αγοράσουν, δεν μπορούν να μας νωθεύσουν.

Πατέρα, παππού, επέστρεψα! Σου το είχα πει όταν μου έλεγες πως θα ήθελες να φύγεις... στην κουνιστή καρέκλα σου, μυρίζοντας τους λεμονανθούς της γης που σε μεγάλωσε και την αγάπησες, έστω και αν ήταν λίγη. Αυτής δεν μετριόταν η τιμή της, μετριόταν η αξία της. Ηταν πανάκριβη.

Εμείς δεν νωθεύουμε τους στόχους μας, δεν κοιτάμε χάμω ντροπιασμένοι. Δεν θα υποθηκεύσουμε τη συνείδησή μας για να βρεθούμε στην Κλίμακα Α11 ή για να μπήξουμε τον γιο μας στο Δημόσιο. Εμείς είμαστε ελεύθεροι μέσα μας και αξιοπρεπείς, αγέρωχοι, περήφανοι ως Έλληνες, γιατί είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας και αυτόν που πιστεύει σε μια Κύπρο Ελεύθερη. Δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με τα δεδομένα της εισβολής και την ανικανότητα των ιθυνόντων να ασκήσουν σωστά τον ρόλο τους.

Ο ηγέτης γεννιέται, δεν γίνεται. Ο ηγέτης είναι αυτός που έχει το χάρισμα να πείθει τον λαό, να αφυπνίζει και να εμπνέει για την ελευθερία. Να πιστεύει ο ίδιος στο μέλλον, να έχει όραμα και να μη σταματάει σε προσκόμματα ή σκοπέλους που θα παρουσιαστούν στον δρόμο του.

Θα χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Καβάφη. «Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς. Και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις».

Η Πόλις του Καβάφη είναι ο στόχος μας. Είναι το σημάδι στον Πενταδάκτυλο που οι Τούρκοι φρόντισαν να μην αποχρωματίζεται εδώ και τόσες δεκαετίες. Αυτοί θυμούνται. Αυτοί έχουν το στρατηγικό τους σχέδιο. Για γι' αυτούς υπήρχε πάντα η Πόλις, μα ήταν δυστυχώς η δική μας Πόλις. Και τώρα μας την πήραν. Και πια, τα εγκλήματα του παρελθόντος έχουν περάσει στο στάδιο της παραγραφής. Ο κόσμος ξεχνάει, ο διεθνής παράγοντας αγνοεί, εμείς παραβλέπουμε και αυτοί που υπέφεραν σιγά - σιγά φεύγουν, με ένα παράπονο βαθύ στις καρδιές και την απογοήτευση στα γερασμένα μάτια.

Η ημέρα μνήμης της εισβολής θέλουμε να πιστεύουμε πως θα λειτουργήσει ως το εφαλτήριο της αρχής του αγώνα για ελευθερία και δικαίωση. Ο αγώνας είναι προπάντων αγώνας ελευθερίας, όχι αγώνας καρέκλας. Πιστεύουμε στον ηγέτη που θα έρθει. Πιστεύουμε πως δεν θα μας απογοητεύσει. Όχι γιατί έχει να λογοδοτήσει σε εμάς. Αλλά κυρίως στην ιστορία και σε αυτούς που έρχονται.

Ελεύθερο Μέλλον 

SigmaLive