Όμως, στην Άγκυρα, οι Τούρκοι ιθύνοντες αντιλαμβάνονται ότι με τον πολλαπλασιασμό των μετώπων που ανοίγουν απέναντι σε χώρες της περιοχής, ο εχθρός του εχθρού πρέπει να γίνει φίλος, η ψυχρότητα στις σχέσεις με το Ισραήλ ίσως να αποτελεί πολυτέλεια.
Τα δείγματα για αυτό πληθαίνουν – ιδίως μετά τις ισραηλινές βουλευτικές εκλογές και τη νέα νίκη του Netanyahu, οι οποίες διαμορφώνουν μια πολιτική πραγματικότητα την οποία η τουρκική διπλωματία θα πρέπει να αντιμετωπίσει ως έχει.
Εξ ού και ο έμπειρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Τουρκίας Bülent Arınç σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ισραηλινό Channel 2 (γεγονός από μόνο του αξιοσημείωτο, δεδομένου του κλίματος που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στις διμερείς σχέσεις) εξέφρασε την ελπίδα ο Netanyahu να κάνει μια “νέα αρχή”, με μια “χειρονομία” προς την Τουρκία η οποία “να τονώσει την εμπιστοσύνη και να οδηγήσει στην αποκατάσταση των σχέσεων των δύο χωρών”. Ο Arınç υποστήριξε ότι οι αντιδράσεις στη χώρα του απέναντι σε ορισμένες ενέργειες του κράτους του Ισραήλ, και όχι απέναντι στους Εβραίους, είναι δικαιολογημένες και ότι κατά τα λοιπά η Τουρκία είναι μια χώρα ξένη προς τα αντισημιτικά αισθήματα – αν και έρευνα του Ιδρύματος Hrant Dink αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλ. οι αντισημιτικές προκαταλήψεις είναι οι πιο διαδεδομένες στη γείτονα.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν ο Arınç αυτός ο οποίος τον περασμένο Νοέμβριο επανέφερε στην τάξη τον νομάρχη Αδριανουπόλεως, που είχε προτείνει να δημευθεί η Μεγάλη Συναγωγή της πρώην πρωτεύουσας των Οθωμανών και να μετατραπεί σε μουσείο, σε αντίποινα για “τις ενέργειες των (ισραηλινών) εγκληματιών, που καταστρέφουν το Τέμενος Al-Aqsha” στην Ιερουσαλήμ. Και όμως: η τελετή της 27ης Μαρτίου στην Αδριανούπολη για την επαναλειτουργία της μεγαλύτερης συναγωγής των Βαλκανίων, η οποία αναστηλώθηκε με δημόσια κονδύλια ύψους 1,7 εκατ. δολαρίων, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Τούρκους ιθύνοντες να προβάλλουν ένα ιστορικό παρελθόν ανεκτικότητας – προσκαλώντας μάλιστα τους ισραηλινούς επιτετραμμένους στην Κωνσταντινούπολης και προσωπικότητες από τον τουρκικό εβραϊσμό αλλά και το Ισραήλ.
Εστιάζοντας πάντως κατά τη συνέντευξή του στο πολιτικώς προκείμενο, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης εξέφρασε την προσδοκία της Άγκυρας ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα στο Ισραήλ θα επιδείξει τη βούληση να τερματίσει τη σύγκρουση με τους Παλαιστινίους και πρόσθεσε με νόημα ότι αν το εβραϊκό κράτος άρει τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας και επιλέξει την Τουρκία ως εταίρο θα συμβάλλει στην ίδια του την ασφάλεια και την ειρήνευση όλης της Μέσης Ανατολής.
Σε κάθε περίπτωση, ο Arınç αρνήθηκε να σχολιάσει, στον βαθμό που αποτελούν αποκλειστική υπόθεση του ισραηλινού λαού, τις τελευταίες εκλογές, τις οποίες πάντως χαρακτήρισε “επιτυχία” του Netanyahu.
Όμως το εντυπωσιακό είναι ότι αυτός που επιμελώς έχει σιωπήσει επ΄ αυτού όλο το προηγούμενο διάστημα είναι ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdoğan, ο οποίος, ως γνωστόν, από το επεισόδιο του Νταβός με τον τότε πρόεδρο του Ισραήλ Shimon Peres το 2009 (πόσω μάλλον μετά την αιματηρή ισραηλινή επιδρομή στο τουρκικό πλοίο Mavi Marmara τον επόμενο χρόνο) δεν έχανε ευκαιρία να προβάλλει ως προστάτης των Παλαιστινίων και να καταφέρεται με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς κατά του εβραϊκού κράτους. Λ.χ. μόλις τον Ιανουάριο εξέφρασε δημοσίως την αγανάκτησή του για την παρουσία του Netanyahu στη συγκέντρωση διεθνών ηγετών στο Παρίσι, μετά την σφαγή του Charlie Hebdo, ενώ και η περσινή του προεκλογική εκστρατεία για την κατάκτηση της προεδρίας της Δημοκρατίας έβριθε καταγγελιών για τους ισραηλινούς ιθύνοντες που “είναι όμοιοι με ναζί”.
Και όμως: σε μία συγκυρία κατά την οποία ο Netanyahu προκάλεσε την δυσφορία ακόμη και της διοίκησης Obama στις ΗΠΑ για την προεκλογική εγκατάλειψη από μέρους του της “λύσης δύο κρατών” στο Μεσανατολικό και τις απαράδεκτες εκκλήσεις του προς τους ψηφοφόρους την ημέρα των εκλογών να κινητοποιηθούν διότι οι Άραβες ψηφοφόροι έσπευδαν μαζικά στις κάλπες, ο Erdoğan κατάφερε.... να συγκρατηθεί.
Αντιθέτως, ο Τούρκος πρόεδρος βρέθηκε αντικειμενικά στο ίδιο μετερίζι με τον Netanyahu όταν με αφορμή τις εξελίξεις στην Υεμένη επέλεξε να εξαπολύσει, παραμονές της προγραμματισμένης επίσημης επίσκεψής του στην Τεχεράνη, φραστική επίθεση κατά του Ιράν, προκαλώντας απορίες.
Την ίδια στιγμή, στην Σύνοδο Κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου το Σαββατοκύριακο στο Sharm el Sheikh σχετικά με την υεμενική κρίση, ο Αιγύπτιος γ.γ. του οργανισμού Nabil Elaraby έβρισκε την ευκαιρία να κατηγορήσει τις “ξένες δυνάμεις” που προκαλούν συγκρούσεις στον αραβικό κόσμο, κατονομάζοντας την Τουρκία, το Ισραήλ και το Ιράν.
Η ιλιγγιώδης μετατροπή φίλων σε αντιπάλους και αντιστρόφως που σημειώνεται το τελευταίο διάστημα στην ευρύτερη περιοχή έχει ως κύριο γνώρισμά της τη συσπείρωση των δυνάμεων που άλλοτε είχαν την “αποκλειστικότητα” της συμμαχίας με τις ΗΠΑ και τώρα ανησυχούν για τα ανοίγματα της Ουάσιγκτον προς την Τεχεράνη.
Η ίδια η επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη (την οποία στήριξε φραστικά ο Netanyahu και υποσχέθηκε να βοηθήσει επιμελητειακά η Τουρκία του Erdoğan) εκτυλίσσεται σε αυτό το φόντο. Όμως η συσπείρωση αυτή επιβάλλει το κλείσιμο δυσάρεστων εκκρεμοτήτων στις μεταξύ τους σχέσεις, όπως η τουρκο-ισραηλινή ψυχρότητα, οι αντιπαραθέσεις της Άγκυρας με το Κάιρο κ.ο.κ. Όλα αυτά αποτελούν έναν νέο δεδομένο για τη διπλωματία της Αθήνας και της Λευκωσίας που στήριξε πολλά στη διαμόρφωση τριγωνικών σχέσεων (ουσιαστικά αντιτουρκικής αιχμής) με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Πηγή: www.capital.gr
energia.gr
3/4/15
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments :
Post a Comment
Only News