Λαθρεπιβάτες στην πατρίδα μας

Tης Ελλης Τριανταφυλλου
Με αιφνιδίασε προ ημερών ένας φίλος όταν με ρώτησε πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου ύστερα από είκοσι χρόνια. «Ζωντανή!» είπα, και σώπασα. Αν δεν με διαψεύσει η ζωή (ο θάνατος, για την ακρίβεια) θα διανύω τη δεύτερη δεκαετία των «ήντα», θεωρητικά θα έχω υπερβεί κατά πολύ τα τριάντα πέντε χρόνια εργασίας και, ελπίζω, θα αντέχω να στηρίζω την κόρη μου που τότε θα διανύει την πρώτη δεκαετία της ενηλικίωσής της.

Αν πάνε όλα καλά, τα τρία παραπάνω θα είναι τα μόνα σίγουρα. Α, και φυσικά θα είμαι Ελληνίδα. Θα ζω στην πατρίδα μου -αισθάνομαι ότι και δεν μπορώ πια και δεν θέλω να φύγω από τη χώρα μου- και θα προσπαθώ, μάλλον ανεπιτυχώς, όπως όλοι οι γονείς, να καλύψω το χάσμα που θα με χωρίζει από τη γενιά της θυγατέρας μου.
Θα έχουν σβήσει από τη μνήμη μου πολλά από τα γεγονότα όλων αυτών των χρόνων, εκτός, ίσως, από το φετινό φθινόπωρο και την πικρή γεύση της ματαίωσης και του κενού μπροστά στην ανεπάρκεια και την ανεξέλεγκτη δύναμη της καταστροφής μιας ολόκληρης χώρας, που είχε σημαντικά προβλήματα αλλά και μια ψυχή σαν του λιονταριού που σήμερα νοσεί βαριά.
Δεν ξέρω αν στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία άλλος λαός εξαναγκάστηκε σε μία τόσο βίαιη και επώδυνη αλλαγή των συνθηκών ζωής του, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς καμία προετοιμασία και κανένα δίχτυ ασφαλείας.
Θα θυμάμαι, ίσως και σε είκοσι χρόνια, τη φράση που μου είπε βουλευτής το βράδυ της Τετάρτης, στο περιθώριο της κρίσιμης ψηφοφορίας επί του πολυνομοσχεδίου, την ώρα που συνάδελφοί του και υπάλληλοι της Βουλής είχαν πιαστεί σχεδόν στα χέρια για τη ρύθμιση του υπουργού οικονομικών κ. Στουρνάρα. «Αυτή η χώρα δεν… θα πάει από ατύχημα, αλλά από γελοιότητα».
Πώς θα είναι άραγε η Ελλάδα σε είκοσι χρόνια; Θα είναι κομμάτι της ευρωπαϊκής οικογένειας ή θα έχει περιθωριοποιηθεί και καταντήσει ένας πολύ φτωχός συγγενής της; Θα υφίσταται η έννοια της Ενωμένης Ευρώπης ή θα έχουν περιέλθει οι λαοί της στην παντοκρατορία της Γερμανίας; Δεν μπορεί να υπάρξει αξιόπιστη πρόβλεψη φυσικά.
Αλλά δεν υπάρχει και ίχνος εθνικού σχεδίου για την Ελλάδα του 2030. Φοβάμαι ούτε για την Ελλάδα του 2015. Κάποιοι διερωτώνται αλλά μόνο στα λόγια, φοβάμαι, ποια Ελλάδα θέλουμε (με την έννοια του παραγωγικού μοντέλου και της πολιτικής οργάνωσης της χώρας).
Αν λοιπόν έχει δίκιο ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κολωνίας κ. Καρανής που στο άρθρο του στο περιοδικό «Κ» υποστηρίζει ότι η ελληνικότητα πρωταρχικά είναι συναίσθημα και γίνεται συνείδηση με τον χρόνο, τότε ίσως πρέπει σήμερα να καταπνίξουμε τα παραλυτικά, αυτοκαταστροφικά μας συναισθήματα και να δουλέψουμε λίγο περισσότερο τη συνειδητότητά μας.
Εστω και για λόγους επικοινωνιακής σκοπιμότητας, ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς είπε μια μεγάλη αλήθεια προχθές, την Τετάρτη. Η Ελλάδα είναι (ήταν) ευθέως ανταγωνιστική με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους στην κατανάλωση, αλλά ανύπαρκτη σε επίπεδο παραγωγής.
Παρασυρθήκαμε, όλοι, από τα λόγια τα μεγάλα, τα παχιά και τα βαρύγδουπα. Χάσαμε το «κέντρο μας», τις αρχές και τις αξίες των προγόνων μας.
Γίναμε θλιβερά κακέκτυπά τους. Λαθρεπιβάτες στην ίδια μας την πατρίδα. Αριβίστες της ζωής, δειλοί και μοιραίοι. Αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι.
Τώρα πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι απολέσαμε στρογγυλοκαθισμένοι βολικά στο ψέμα που τρέφαμε με την ανοχή και την αποδοχή μας. Δεν αρκεί όμως η αυτοκριτική. Τους οφείλουμε μια νέα κατεύθυνση. Μία προοπτική ρεαλιστική. Εναν δρόμο δύσκολο, αλλά δημιουργικό. Ενα μέλλον δικό τους, όχι δανεικό.
Αν δεν μπορούμε, που δεν είναι απίθανο, ας έχουμε την εντιμότητα να αναγνωρίσουμε ότι η αδυναμία μας να μεταβάλουμε στάση θα μας οδηγήσει ξανά στους φαύλους κύκλους του παρελθόντος. Και, τότε, τουλάχιστον ας σιωπήσουμε…
 .kathimerini.gr
9/11/12