Πολιτική και θρησκευτικός φαρισαϊσμός

Γράφει ο Δημήτρης Μακροδημόπουλος

Την «βοήθεια της Παναγιάς» επικαλέσθηκε ο πρωθυπουργός το δεκαπενταύγουστο για την υπέρβαση της κρίσης. «Με τη βοήθεια της Παναγιάς, είπε, θα νικήσουμε!» το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι η χώρα πλέον είναι στο «έλεος του Θεού». Όμως αποδεικνύεται ότι η αξιοποίηση της θρησκείας ως μέσον πολιτικών επιδιώξεων αποτελεί πάγια τακτική του. Πριν λίγους μήνες προεκλογικά ο κ. Σαμαράς δεν δίστασε τη Μ. Παρασκευή να ψάλλει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό για ψηφοθηρικούς λόγους.

Είναι ο ίδιος πολιτικός που τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων του 1989 χρησιμοποίησε και πάλι τη θρησκεία ως πολιτικό μέσον για να ενεργοποιήσει την «ελληνική χριστιανική μειονότητα» της Αλβανίας στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Αλία το οποίο ήδη κατέρρεε προκειμένου να φανεί αρεστός στις ΗΠΑ. Προέβη ακολούθως και σε άλλες ενέργειες αξιοποιώντας τη θρησκευτική διαφορετικότητα των ομογενών της Β. Ηπείρου για την επίτευξη του στόχου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών; Μειώθηκε πληθυσμιακά η ελληνική μειονότητα της Β. Ηπείρου, αποδυναμώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα εθνικά μας ερείσματα εκεί και η φυγή των ομογενών μας προς την Ελλάδα συμπαρέσυρε πλήθος Αλβανών καθιστώντας τον βίο αβίωτο σε μεγάλες περιοχές της χώρας. Διότι όταν αντί του ορθολογισμού αναμειγνύεται η πολιτική με τη μεταφυσική τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά. Εξ άλλου η πολιτική των μνημονίων που συνεχίζει απαρέγκλιτα ο πρωθυπουργός στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, οδηγώντας στην απελπισία τους μικροεπαγγελματίες και στο περιθώριο τη νεολαία είναι ασυμβίβαστη με το περιεχόμενο και την ουσία της χριστιανοσύνης και δεν μπορεί η επίκλησή της να συγκαλύψει τα κοινωνικά εγκλήματα που συντελούνται στη χώρα μας.

Βέβαια η Εκκλησία από την αναγνώριση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έως σήμερα αποτελεί το μόνιμο συνοδοιπόρο κάθε μορφής εξουσίας. Η κοινωνία στο πέρασμα των αιώνων μετασχηματίζονταν από δουλοκτητική σε φεουδαλική και σε καπιταλιστική και παρά τις θεμελιακές ανατροπές η Εκκλησία κατόρθωνε να παραμένει μόνιμος συνοδοιπόρος και υποστηρικτής της εκάστοτε εξουσίας λες και η χριστιανική διδασκαλία είναι τόσο ευέλικτη στερούμενη πάγιων αρχών ώστε να προσαρμόζεται διαχρονικά στις επιταγές των συμφερόντων της καθεστηκυίας τάξης κάθε συστήματος, του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του καπιταλιστή. Έτσι ώστε να αρέσκεται σε τέτοιες αναφορές όπως αυτή του κ. Σαμαρά. Όμως καλό θα ήταν για να περισώσει την αξιοπιστία της να πάρει αποστάσεις από την πολιτική εξουσία και τον φαρισαϊσμό της ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που περιθωριοποιούνται καθημερινά χιλιάδες πολιτών ώστε να μη ταυτισθεί με τη μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων. Έφτασε η ώρα η Εκκλησία να διαχωρίσει τη θέση της και να αποδείξει με έργα ότι είναι εκφραστής της διδασκαλίας την οποία ευαγγελίζεται και όχι υποζύγιο της πολιτικής εξουσίας για την προώθηση των επιδιώξεών της. Μία κοινωνία χωρίς συνοχή και αλληλεγγύη δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως χριστιανική.

Όμως ο πρωθυπουργός δεν αρκέστηκε μόνον στην επίκληση της Παναγιάς αλλά κάλεσε «όλους τους Έλληνες, πέρα και πάνω από κόμματα να είμαστε μία ενωμένη γροθιά». Να είναι «μία ενωμένη γροθιά» ποιοι; Οι άνεργοι, οι απασχολούμενοι με ελαστικό ωράριο των 200 ευρώ μηνιαίως, οι μικροεπαγγελματίες και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που οδηγούνται σε αδιέξοδο όσο βαθαίνει η ύφεση και η νεολαία με την ανεργία στο 50% να γίνουν μια γροθιά με τον ΣΕΒ, τους τραπεζίτες και όσων τα συμφέροντα προωθούν οι μνημονιακές δεσμεύσεις; Για ποιο λόγο; Για να αυξηθεί ακόμη περισσότερο η ανεργία, για να ισοπεδωθούν ακόμη περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις για να δημιουργηθεί ένας ατέλειωτος εφεδρικός στρατός ανέργων ώστε να έλθουν οι «επενδυτές» αγοράζοντας την εργατική δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί; Στη χώρα μας επιβεβαιώνεται με τραγικό τρόπο ο ισχυρισμός του Μαρξ σύμφωνα με τον οποίο οι κοινωνίες είναι ταξικές και η κοινωνική εξέλιξη είναι το αποτέλεσμα της ταξικής σύγκρουσης. Ποιοι να ενωθούν λοιπόν σε μια γροθιά;

 

Ο κ. Σαμαράς δεν αντιλήφθηκε ότι η κοινωνική συνοχή αποτελεί το ζητούμενο για τη χώρα σε σημείο ώστε να υπονομεύεται η εδαφική ακεραιότητά της. Έχει υπονομευθεί σε τέτοιο βαθμό η κοινωνική συνοχή από τη μνημονιακή πολιτική ώστε είναι ανύπαρκτη ακόμα και στο επίπεδο μιας πολυκατοικίας όπου η διαφοροποίηση των προβλημάτων των ενοίκων και η απειλή του επερχόμενου χειμώνα έχει διαταράξει σε ακραίο βαθμό τις σχέσεις τους. Τι έχει να υπερασπισθεί ο άνεργος οικογενειάρχης, με υποθηκευμένο σπίτι που αδυνατεί να σπουδάσει ακόμη και να συντηρήσει τα παιδιά του; Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους γείτονές μας διότι σέβονται τα προβλήματα της χώρας και δεν αξιοποιούν τον κατακερματισμό της κοινωνίας μας. Οι εξοπλισμοί σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την απουσία κοινωνικής συνοχής μιας χώρας που απειλείται όσες φορές και αν οι πολιτικοί επικαλεσθούν τη «βοήθεια της Παναγιάς».


20-8-2012, Αλεξανδρούπολη 

Παρατηρητής Της Θράκης