Άρθρο του «Φ»: Μεθοδεύσεις για προσάρτηση

ΥΠΑΡΧΟΥΝ και οι Τούρκοι να υπενθυμίζουν το Κυπριακό. Να υπενθυμίζουν τη συνεχιζόμενη κατοχή αλλά και τις τουρκικές μεθοδεύσεις και σχεδιασμούς, που δεν τους αποκρύβουν πλέον. Πρόσφατα, ο κατοχικός ηγέτης Ντερβίς Έρογλου, ενημερώνοντας Τούρκους δημοσιογράφους, ανέδειξε μια σειρά ζητήματα, τα οποία είναι αρκούντως αποκαλυπτικά για τις προθέσεις τους στο Κυπριακό.
Πρώτο, για πρώτη φορά ένας διαχρονικός στόχος διατυπώνεται και δημόσια: Η προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία.

Σημειώνοντας πως η διαδικασία βρίσκεται σε αδιέξοδο, ο Έρογλου -διά των τουρκικών ΜΜΕ- ζητά να επισημοποιηθεί το τέλος των συνομιλιών, ώστε οι Τουρκοκύπριοι να μπορέσουν να αυξήσουν τις προσπάθειές τους για την αναγνώριση και πέραν αυτού να ξεκινήσει και η συζήτηση για την προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. Συνεπώς, είναι πρόδηλο από τις τοποθετήσεις αυτές, ότι θέμα λύσης δεν τίθεται για την τουρκική πλευρά, αλλά δυο στόχοι φαίνεται να παραμένουν στην ατζέντα τους. Είτε αναγνώριση είτε προσάρτηση.
Δεύτερον,είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται να κάνουν οι ίδιοι οι Τούρκοι την πρώτη κίνηση για να κηρυχθεί το αδιέξοδο. Φαίνεται να τους ενδιαφέρει να μην επωμισθούν την ευθύνη του αδιεξόδου. Ως εκ τούτου, μεθοδεύουν με τις κινήσεις τους να εξουδετερωθούν οι προοπτικές ευόδωσης της διαδικασίας αλλά ρίχνουν την μπάλα στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Θέλουν, ουσιαστικά, να αποφανθεί αυτός για το αδιέξοδο και να το κηρύξει, ώστε να λύσουν τα χέρια της τουρκικής πλευράς για να προχωρήσει στο σχέδιο Β. Κι όλα αυτά ενώ τα Ηνωμένα Έθνη έχουν ζητήσει, έστω και για το θεαθήναι, να λειτουργήσουν οι τεχνικές επιτροπές, ώστε να συντηρηθεί η διαδικασία μέχρι και τις προεδρικές εκλογές.
Βρισκόμενοι ενώπιον διαφόρων άλλων προκλήσεων, κυρίως οικονομικών, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις τουρκικές μεθοδεύσεις. Πρώτος στόχος είναι ασφαλώς η αποτροπή τους. Παράλληλα, θα πρέπει να καταστήσουμε αυτούς τους στόχους και επιδιώξεις της τουρκικής πλευράς ανέφικτους υπό την εξής έννοια: Να είναι το κόστος για την Τουρκία μεγαλύτερο προωθώντας αυτή την πολιτική από ό,τι η εγκατάλειψή της. Μπορούμε να το πράξουμε τούτο; Ασφαλώς. Έχουμε τα όπλα και τα εργαλεία. Και μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και με τη συνεχή παρενόχληση της Τουρκίας στα διεθνή φόρα. Εάν μείνουμε με δεμένα τα χέρια ή υποβαθμίζοντας τους κινδύνους, θα βρεθούμε μπροστά σε νέα τετελεσμένα, τα οποία δύσκολα θα μπορούν να ανατραπούν. 

philenews.com

20/8/12