Ο θίασος και ο θιασάρχης

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 113 που κυκλοφορεί
Η Κρουέλα κάνει κουμάντο στη Βουλή, οι αναρχικοί στα πανεπιστήμια, οι παράνομοι μετανάστες στη Λέσβο, ο Βαρουφάκης αναγγέλλει οικονομικά μέτρα που φθάνουν το 3,9% του ΑΕΠ (!), ο Βούτσης απειλεί με πιστωτικό γεγονός για να πλήξει τη χώρα του, ο Κουράκης και ο Μπαλτάς κατακρεουργούν την παιδεία, κάθε οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται στην κατάψυξη και οι Έλληνες απολαμβάνουν ηδονικά το θέαμα.

Πέντε χρόνια κρίσης και αθλιότητας του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, οι ΓΑΠ, Βενιζέλοι, Σαμαράδες, Χρύσανθοι, κ.λπ. και προπαντός ο γενικευμένος φιλοτομαρισμός, που ενίσχυσε όσο κανένας άλλος ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης και οι εθνομηδενιστές της Αριστεράς και της Προόδου, έκαναν πουρέ τα μυαλά των Ελλήνων, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναδείξουν σε τρίτο κόμμα στη Βουλή μια συμμορία ναζήδων τρίτης κατηγορίας και σε κυβέρνηση μια παρέα που από τα καφενεία και τα μπαρ των Εξαρχειοκολωνακίων ανέλαβε να κυβερνήσει τη χώρα στη δυσκολότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.

Η γενικευμένη απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν, «χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ», οι Έλληνες την καθημερινή βύθιση της χώρας τους σε μια ανείπωτη παρακμή, που εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας καθοδικής σπείρας χωρίς τέλος, μια και δεν φαίνεται να ανακόπτεται μετά από πέντε χρόνια κρίσης, και η οποία αντίθετα μοιάζει να επιταχύνεται, είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

Μετά τη μνημονιακή παρακμή απέναντι στην οποία υπήρχε μια κάποια αντίδραση, συνεχίζουμε στην αντιμνημονιακή της συνέχεια, η ποιότητα της οποίας είχε διαφανεί ήδη από το αλαλούμ του αντιμνημονιακού κινήματος.

Και, πλέον, οι αντιστάσεις, οι αντιδράσεις, το κουράγιο έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Και η επόμενη πράξη του δράματος, διότι δυστυχώς θα υπάρξει, κινδυνεύει να μας βυθίσει βαθύτερα. Και δίπλα μας βρίσκεται η Σερβία, ή η Βουλγαρία, για να μην πάμε σε άλλες πολύ τραγικότερες ιστορίες της ευρύτερης περιοχής, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία.

Δυστυχώς, η χώρα και ο λαός μας δεν παρήγαγε τίποτε καλύτερο τα τελευταία χρόνια και έτσι σήμερα είμαστε όλοι κρεμασμένοι από τα χείλη του θιασάρχη, μήπως και διαλύσει με κάποια μαγική προσταγή τον ίδιο του τον θίασο! Μήπως και ο τρώσας ιάσεται! Διαφορετικά, βαδίζουμε προς γενικευμένη αποσύνθεση.

Ή άραγε θα βρούμε τη δύναμη να αντιδράσουμε και να ενισχύσουμε εμείς όσες δυνάμεις θέλουν ακόμα να αντιμετωπίσουν την παρακμή;
  [ardin-rixi.gr ]

En attendant Godot