Όταν το πολίτευμα ασθενεί…

Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ,
πρ. Δημοτικός Σύμβουλος Ιωαννίνων

- Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται κατά τρόπο δραματικό από ανθρωπιστική κρίση που μας παραπέμπει στη δεκαετία του ’40, τότε που ο πόλεμος και κυρίως η εμφύλια διαμάχη προκάλεσαν την ολοκληρωτική καταστροφή των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δομών. Και πρόκειται πράγματι για επανάληψη της ιστορίας με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και σε διαφορετικό εθνικό περιβάλλον. Αυτή την εξέλιξη δεν περιμέναμε ούτε προβλέψαμε και γι’ αυτό παραδοθήκαμε αμαχητί χωρίς τη δύναμη, τουλάχιστον ως τώρα, να αντισταθούμε και να παλαίψουμε. Δεν ακούαμε τους «χτύπους των χτιστάδων», όπως και ο Καβάφης μας γράφει χρόνια πριν. Και τώρα οι πάντες θεωρούμε τους πολιτικούς υπεύθυνους και αρκούμαστε να τους αναθεματίζουμε, να τους κατηγορούμε και να τους απαξιώνουμε.

Δυστυχώς για το ελληνικό γένος, τα γεγονότα που καθημερινά αποκαλύπτονται μας δείχνουν ότι το πρόβλημά μας είναι πολύ σοβαρότερο, για να μην πω δραματικότερο. Τώρα είμαστε θεατές μιας πραγματικής οικονομικής και θεσμικής τραγωδίας. Και λέω «δυστυχώς», γιατί συνεχώς αποδεικνύεται ότι σε όλο αυτό το πάρτυ των εκατομμυρίων με τις ευλογίες των πολιτικών συμμετείχαν πρόσωπα κρατικών φορέων, τα οποία από το Σύνταγμα έχουν υποχρέωση να υπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα και να επιβάλλουν την εφαρμογή των νόμων σε όλους τους πολίτες.
Τώρα ταιριάζει, καθώς η τραγωδία κορυφώνεται, ο απλός πολίτης να βροντοφωνάξει προς όλες τις κατευθύνσεις: «αιδώς Αργείοι». Πολιτικοί, δικαστικοί, στρατιωτικοί, δήμαρχοι, δεσποτάδες, πρυτάνεις, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι είχαν βάλει… αγώνα για το ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα από τα δημόσια ταμεία. Και τώρα νιώθουμε αμήχανοι, όταν ακούμε ότι όλοι αυτοί οι μοιραίοι άνθρωποι μετέφεραν σε σάκους, λες και ήταν πορτοκάλια, εκατομμύρια στα πέρατα της οικουμένης, από την Ελβετία ως τη Σιγκαπούρη, από τη Μαλαισία ως τη Βραζιλία!
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι η ελληνική γλώσσα δεν έχει λέξεις για να κρίνει και να αξιολογήσει τέτοιες πράξεις, κι ας είναι η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου. Αυτά δυστυχώς δεν συμβαίνουν ούτε στο πλέον καθυστερημένο κράτος της Αφρικής.
Μερικές φορές, μην μπορώντας να εξηγήσω αυτές τις πράξεις, σκέφτομαι μήπως ο Γερμανός ιστορικός Φαλμεράιρερ είχε δίκιο όταν εδώ και πολλές δεκαετίες είχε σημειώσει: «στο αίμα των τωρινών Ελλήνων δεν ρέει ούτε σταγόνα από το αρχαιοελληνικό αίμα». Ας μην με παρεξηγήσουν κάποιοι για την αναφορά αυτή, αλλά στις σημερινές συνθήκες καμιά φορά το συναίσθημα υποτάσσει και τη γνώση και τη λογική.
Αλλά ας σκεφτούμε, αν όλοι αυτοί οι καταχραστές, που λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας και ξέχασαν το καθήκον τους έχουν κάποια σχέση με τους πολιτικούς της αρχαίας Αθήνας. Ας θυμηθούμε τις «λειτουργίες» και τους νόμους του αρχαίου δημοκρατικού πολιτεύματος και θα δοκιμάσουμε την απογοήτευσή μας ως Έλληνες της εποχής μας.
Υπάρχει βέβαια και μια αχτίδα ελπίδας. Βλέπω κάθε βράδυ να οδηγούνται με χειροπέδες στον ανακριτή και στη φυλακή άνθρωποι που ως τα χτες είτε τους ψηφίζαμε είτε τους αναγνωρίζαμε την ανωτερότητά τους σε γνώσεις και χαρίσματα. Η εθνική μας τραγωδία απαιτεί κάθαρση, γιατί ο λαός βρίσκεται σε συνθήκες δραματικές, όπως είναι η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, η ασθένεια, το κρύο.
Προσωπικά θα έμεινα αδιάφορος με την απαξίωση και την απόρριψη των πολιτικών από τους συμπολίτες. Όμως οι συνέπειες αυτής της στάσης των πολιτικών τραυματίζουν το πολίτευμα. Και εύκολα ο καθένας ταυτίζοντας τον πολιτικό με το πολιτικό μας σύστημα οδηγείται στην ισοπέδωση και τον μηδενισμό των δημοκρατικών αξιών που απορρέουν από το περιεχόμενο του πολιτεύματος.
Ο Ελληνικός λαός δοκίμασε μεγάλες περιπέτειες, έχυσε αίμα, έφτασε σε εμφύλιους πολέμους για να εδραιώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία με όλα τα τρωτά της. Πώς, επομένως, μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι και να μην ανησυχούμε για τις επιπτώσεις του πολιτικού μας συστήματος από τις παράνομες πρακτικές των αρχόντων και από την μηδενιστική στάση των πολιτών;
Βεβαίως η ευθύνη βαραίνει προπαντός την κυβέρνηση και τα κόμματα που έχουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Ο δρόμος που έχουν ακολουθήσει στον καιρό της οικονομικής κρίσης δεν έχει καμιά σχέση με τα πραγματικά και ουσιαστικά προβλήματα του τόπου. Συναγωνίζονται για την πρωτιά στις δημοσκοπήσεις και για τον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό. Οι σκεφτόμενοι πολίτες καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται άλλη συμπεριφορά, αφού τίποτε αύριο δεν θα μοιάζει με το χτες στην οικονομία, στους θεσμούς, στην κοινωνία.
Οφείλουν, κατά τη γνώμη μου, πριν είναι αργά, να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα, να ομονοήσουν και να συναποφασίσουν για τις συνθήκες της κρίσης. Θα έρθουν οι καιροί για τις κομματικές και ιδεολογικές διαφορές. Σήμερα θα πρέπει να προτείνουν και να επιβάλλουν μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν τη δυνατότητα στο κράτος να λειτουργήσει, όπως οι ανάγκες του μέλλοντος απαιτούν.
Μπορούν να βοηθήσουν ώστε να καλλιεργηθεί στο λαό ένα αίσθημα συλλογικότητας και να απαλλαγούμε όλοι από σύνδρομα λαϊκισμού και εθνικισμού.

• Και ας έχουμε όλοι κατά νου, κυρίως οι πολιτικοί μας, ότι «αρπάξαμε από το μέλλον ό,τι μπορούσαμε, προκειμένου να χαρούμε ένα καλύτερο σήμερα».

 proinoslogos.gr
23/1/14
--------
-

• Απληστία, κρίση και σύγκρουση γενεών ...