Το ηρωικό Σούλι «δίδαξε» Γενναιοψυχία και Ελευθερία

Του ΒΑΣ. ΗΛ. ΛΕΤΤΑ
*  Το ηρωικό Σούλι με τους γενναίους πολεμιστές του, είναι ένας ιερός χώρος θυσίας και ολοκαυτώματος, που τιμάται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Όλοι οι Ηπειρώτες και άλλοι πολλοί, από διάφορα μέρη της πατρίδας μας όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος θ’ ανηφορίσουν για να φτάσουν στα ηρωικά βράχια του Σουλίου και από κει, στην Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής ν’ ανάψουν ένα κεράκι στη μνήμη των θυσιασθέντων Σουλιωτών και Σουλιωτισσών.
Είναι ιερό καθήκον, κάθε Έλληνα να σέβεται και να τιμά, όπως πρέπει εκείνους, που θυσιάστηκαν για το πολυτιμότεροαγαθό, την Ελευθερία. Πρέπει ακόμη να γνωρίζει ο λαός μας ότι, άνθρωποι και λαοί που ξέχασαν την ιστορία τους και τις θυσίες των παλικαριών τους εξαφανίστηκαν.

Δυστυχώς κάποιοι ανιστόρητοι ανθέλληνες ιστοριογράφοι, της κακής ώρας τόλμησαν να το αγνοήσουν από τα ψευδεπίγραφα βιβλία τους.
Κάποιες Ρεπούσες και κάποιοι άλλοι, που έγραψαν την ιστορία της Γ’ Γυμνασίου, πρέπει να ντρέπονται και πρέπει να διαγραφούν από τον κατάλογο των Ελλήνων εκδοτών.
Οι... κύριοι αυτοί, πρέπει να γνωρίζουν, ότι η πραγματική Ελληνική Ιστορία, που γράφτηκε με άφθονο αίμα ελληνικό, ούτε παραποιείται ούτε παραγράφεται.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, θέλω με το άρθρο μου αυτό, εκτός των άλλων να σας κάνω γνωστό με λίγα λόγια, για το τι ήταν αυτοί οι Σουλιώτες πότε και από πού ανέβηκαν στα βράχια του Σουλίου.
Οι σύγχρονοι ιστορικοί, μας πληροφορούν, ότι κατά το τέλος του 16ου αιώνα, όλοι εκείνοι, που δεν μπορούσαν να υποφέρουν την πικρή σκλαβιά, άφησαν τα σπίτια τους και ανέβηκαν στα βουνά του Σουλίου, για να ζήσουν ελεύθεροι.
Ήταν οι πιο γενναίοι, απόγονοι των Ηπειρωτικών Πολιτισμών της Δωδώνης, της Νικόπολης, της Φωτικής και της Παραμυθίας. Ακόμη μαζί με όλους αυτούς ανέβηκαν και οι πιο γενναίοι της Κορυτσάς, του Αργυρόκαστρου, των Ιωαννίνων, της Πάργας και της Άρτας.
Η κάθε φάρα έκανε το δικό της χωριό και είχε το δικό της Αρχηγό. Στην αρχή ήταν τρία τα χωριά, μετά έγιναν εφτά και τελευταία έφθασαν τα ένδεκα. Έκαναν μία Συμπολιτεία ανεξάρτητη και αυτόνομη. Μια Χριστιανική Δημοκρατία με πειθαρχία και αλληλοσεβασμό.
Διοικούνταν από Συμβούλιο και λέγονταν «Κριτήριο της πατρίδας». Είχε βουλευτήριο, που απαρτίζονταν από τους Αρχηγούς των Μεγάλων οικογενειών. Η κοινωνία τους είχε νόμους αυστηρούς και στηρίζονταν στην ηθική και τη θρησκεία.
Αυτοί οι «υψηπέτες αετοί» του Σουλίου, ατρόμητοι και πιστοί στην πατρίδα και τη θρησκεία, διεξήγαγαν πολλούς πολέμους από το 1732 μέχρι το 1803 εναντίον του Αλή-Πασά και των Σουλτανικών στρατευμάτων.
Πιστοί στην αθάνατη Ελληνική Ιστορία των Αρχαίων Προγόνων μας έκαναν βίωμα το ρητό του Πλάτωνα: «Μητρός τε και Πατρός τε και των άλλων προγόνων, απάντων τιμιωτέρα και αγιωτέρα είναι η Πατρίδα».
Έκαναν πράξη αυτό που έλεγε ο Βολταίρος: «Θεός και Ελευθερία είναι η προσευχή μου»!
Με τα γενναία τους κατορθώματα και με τους αγώνες έκαναν τα βραχώδη βουνά του Σουλίου, λαμπρούς πυρσούς που φώτισαν και φωτίζουν αιωνίους όλους τους λαούς της γης.
Το ηρωικό Σούλι θα παραμείνει στους αιώνες, ο φωταυγής φάρος που θα φωτίζει όλους τους λαούς του κόσμου, ενώ οι Πανέλληνες θα αισθάνονται υπερήφανοι γι’ αυτούς και τα κατορθώματά τους.
Οι Σουλιώτες, παρ’ ότι αγράμματοι και ορεσίβιοι, αντιλήφθηκαν περισσότερο από κάθε άλλον, αυτό που ο Περικλής λέει στον Επιτάφιο: «Θεμέλιον και βάση της ευτυχίας είναι η ελευθερία, της δε ελευθερίας η γενναιοψυχία»!
Το Ολοκαύτωμα του Καλογήρου Σαμουήλ στο Κούγκι ήταν η φωτοβολίδα που εκτινάχτηκε και έφτασε σ’ ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο για να του τονίσει ότι οι Έλληνες προτιμούν τον ηρωικό θάνατο και όχι μια ζωή σκλαβωμένη.
Οι ηρωίδες του Ζαλόγγου με το ολοθάνατο τραγούδι (έχε γεια καημένε κόσμε – έχε γεια γλυκειά ζωή... στη στεριά δε ζει το ψάρι ουτ’ ανθός στην αμμουδιά – και οι Σουλιώτισσες δε ζούνε – δίχως την Ελευθερία), έδωσαν μια σκληρή απάντηση στις ιδέες των ανθρώπων του Μέττερνιχ, που πίστευαν ότι δεν είναι απαραίτητο και αναγκαίο η απελευθέρωση των σκλάβων.
«Κούγκι, Σαμουήλ και σύντροφοί του, Ζάλογγο και ανώνυμοι Σουλιώτισσαι Πύργος Δημουλά – Δέσπω και οικείοι της, μεγάλοι σταθμοί και φάροι, οι οποίοι θα πρέπει να εμπνέουν και να φυτοδοτούν τους ελευθέρους ανθρώπους και προπαντός τους ηγέτες τους, πλείστοι των οποίων κόπτονται δήθεν, υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων, πλην άλλοι βυζαντινολογούν, άλλοι υποκρίνονται και άλλοι δολίως σκέφτονται». Αυτά έγραφε ο αείμνηστος Λυκειάρχης Παραμυθιάς Γεώργιος Κ. Πάστρας στο δημοσίευμά του «Η μεγάλη θυσία των Σουλιωτών».
Είναι γεγονός αναντίρρητο και αναμφισβήτητο, ότι οι Σουλιώτες με τους αγώνες τους και τα ολοκαυτώματα συνέβαλαν τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Ελλάδας μας. Πρώτα - πρώτα διέψευσαν το λεγόμενο, από πολλούς, ότι οι Τούρκοι είναι αήττητοι. Με τους αγώνες τους υποχρέωσαν το Σουλτάνο να μετακινήσει μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις από την Πελοπόννησο, προκειμένου να τους υποδουλώσει. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Αρματωλούς και Κλέφτες (κ. Ρεπούση, γράφονται με κεφαλαία γράμματα (Α) και (Κ) και όχι με μικρά) να ετοιμαστούν άνετα και γρήγορα να σηκώσουν στην Αγία Λαύρα το Λάβαρο της Ελληνικής Επανάστασης στις 25 του Μάρτη του 1821. Παρ’ όλα ταύτα οι αγώνες και τα ηρωικά κατορθώματα των Σουλιωτών μπήκαν στο περιθώριο της Ελληνικής Ιστορίας του Δημοτικού από τις συντάκτριές του. Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα τα περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια ο ιστορικός της εποχής εκείνης, που ήταν μαζί με τους Σουλιώτες στο Σούλι και στην Πάργα Χρ. Περραιβός.
Τα Ελληνόπουλα πρέπει να διδάσκονται τα ιστορικά γεγονότα ατόφια ζωντανά με κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Έτσι το μάθημα αυτό θα πετύχει το σκοπό του που τόσες φορές τον γράψαμε και όλος ο λαός μας τον γνωρίζει.
 .proinoslogos.gr
24/5/13