Ξανά επιδιαιτησίες και φυσικό αέριο

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το φυσικό αέριο είναι δώρο Θεού. Ωστόσο, λόγω της σημασίας και της αξίας του, εξελίσσεται σε «αντικείμενο πόθου», που το λιγουρεύονται όχι μόνοι οι Τούρκοι αλλά και οι τροϊκανοί. Οι οποίοι επιζητούν την αποπληρωμή μέρους των δανεικών που θα μας δώσουν τα αφεντικά της Τρόικας, βάζοντας χέρι στα κέρδη από τις «αδειοδοτήσεις εξόρυξης».
Τα θέλουν όλα, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Είναι κόκκινη γραμμή.
Είναι κατανοητό πως πρέπει να δοθεί ένα ποσό για τα χρέη της διακυβέρνησης Χριστόφια, η οποία μας οδήγησε στη χρεοκοπία, όμως επιβάλλεται να μείνει ένα σημαντικό ποσοστό για ανάπτυξη και διάσωση της επόμενης γενιάς. Και κάθε μελλοντικής γενιάς από την οποία κατασπαταλήσαμε κάθε οικονομική ικμάδα και την αδικήσαμε, με τα χάλια στα οποία η Κυβέρνηση οδήγησε την οικονομία. Άλλωστε, και η ίδια η Τρόικα μπορεί να κατανοήσει ότι μόνο με λιτότητα και στερήσεις και χωρίς ανάπτυξη η οικονομία δεν θα ανακάμψει.
Συνεπώς, είναι και προς όφελος των ιδίων των δανειστών η ανάπτυξη. Γεγονός που δεν απαλλάσσει την Κυβέρνηση από την υποχρέωση παρουσίασης εναλλακτικών προτάσεων διάσωσης της οικονομίας, του ελαχίστου κράτους προνοίας που μας απέμεινε και της ελπίδας, χωρίς απλώς να αναλίσκεται σε ανέξοδους λεονταρισμούς για εσωτερική κατανάλωση.
Ας διασώσουμε το ελάχιστο κράτος προνοίας που μας απέμεινε και την κοινωνική αλληλεγγύη για τους οικονομικά ασθενέστερους, που δεν θα τα καταφέρουν μέσα στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης. Και ας διαφυλάξουμε την ελπίδα που μας παρέχει το φυσικό αέριο. Το οποίο δεν κινδυνεύει μόνο από τα χρέη, αλλά και από την κατοχική Τουρκία.
Εν προκειμένω, την περασμένη Πέμπτη είχα διαφωνήσει δημόσια με παράγραφο σε έκθεση για τη Πολιτική Διεύρυνσης της ΕΕ. Στην παράγραφο γίνεται αναφορά για επίλυση διασυνοριακών διαφορών και εκκρεμουσών συγκρούσεων μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου, το οποίο στην ουσία αποτελεί πολύ περισσότερο «πολιτικό» παρά «νομικό» θεσμό. Και μέσω δεσμευτικής επιδιαιτησίας.
Επειδή μάλιστα ο επίτροπος Φούλε, γνωστός για τη συμπάθειά του προς την Τουρκία, είχε ήδη εξαπολύσει τον επικίνδυνο υπαινιγμό του: Ότι, δηλαδή, το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ είναι διμερές και μπορεί να επιλυθεί μέσω προσφυγής σε διεθνή δικαστήρια και προφανώς προς επιδιαιτησία. Με άλλα λόγια, να εξελιχθεί η περίπτωση της Κυπριακής ΑΟΖ σε ένα νέο Αιγαίο, με «πάγωμα» των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Επί τούτου, όμως, θα πρέπει να επισημανθεί κάτι άλλο: Από την επιδιαιτησία έχουμε πικρή πείρα στο Κυπριακό. Κατανοώ ότι στα ζητήματα των διακρατικών διαφορών και συγκρούσεων πρέπει να ανευρίσκονται τρόποι λύσης. Όμως, στη δική μας περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με έναν «λογικό» γείτονα, αλλά με μια επεκτατική χώρα, η οποία κατέχει την Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος-μέλος της ΕΕ και εποφθαλμιά τον φυσικό μας πλούτο.
Αλίμονο εάν αποδεχθούμε την περίληψη σε ένα πολιτικό κείμενο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αναφορές και φόρμουλες, τις οποίες υπάρχει σαφής πρόθεση να χρησιμοποιήσουν άσπονδοι εχθροί σε βάρος μας. Θα ήταν, άλλωστε, άστοχο από μόνοι μας να θέσουμε υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία μας και την ΑΟΖ μας μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαστήριο, ή να ξαναστείλουμε το Κυπριακό σε δεσμευτική διαιτησία.
Η περίπτωσή μας είναι ξεκάθαρη. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι υπό κατοχήν. Δεν τίθεται θέμα ούτε επιδιαιτησίας ούτε άλλων κόλπων για να τη βγάλει καθαρή η Τουρκία. Η μέθοδος και η πολιτική θέση είναι σαφής. Είτε αποσύρει η Τουρκία τον στρατό της από την Κύπρο, και σέβεται την εδαφική και θαλάσσιά της κυριαρχία και ακεραιότητα, είτε ξεχνάει κάθε ενταξιακή προοπτική.
ΕΛΕΝΗ ΘΕΟΧΑΡΟΥΣ
Ευρωβουλευτής ΔΗΣΥ - Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος 
.sigmalive.com/simerini
25/11/12