Ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο έγραψε ολόκληρο βιβλίο, το οποίο μόλις εκδόθηκε, για να περιγράψει το πώς η γερμανίδα καγκελάριος επιχείρησε αλλά ευτυχώς για τους Ισπανούς τελικά δεν τα κατάφερε, να οδηγήσει με το ζόρι τη χώρα του – και χωρίς να το έχει πραγματικά ανάγκη - σε τρόικα και μνημόνιο.
Με αντίστοιχο τρόπο περιγράφει και την ιταλική εμπειρία, που την έζησε παράλληλα: λέει ότι ήδη από τις Κάννες το όνομα Μάριο Μόντι ακουγόταν παντού στους διαδρόμους, ενώ τότε αποκλείστηκαν οριστικά και τα ευρωομόλογα που, για τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας, θα μπορούσαν να έχουν περιορίσει και ελέγξει την κρίση από την αρχή...
Φυσικά, στο Βερολίνο δεν ενοχλείται κανείς απ' όλα αυτά: το να ανεβάζουν και να κατεβάζουν με τεχνητούς και μη εκβιασμούς κυβερνήσεις στην Ευρώπη του 21ου αιώνα είναι κάτι που αποτελεί κύριο μέρος της πολιτικής τους και το εκλαμβάνουν μάλλον τιμητικά, παρά προσβλητικά.
Ταυτόχρονα, έχουν δίπλα τους τραγικούς συμμάχους αναγκαιότητας, όπως η ελληνική κυβέρνηση που εξακολουθεί να επιμένει στο ρόλο του “καλού παιδιού” της Γερμανίας. Ρόλος χρήσιμος για την Μέρκελ, για όσο φυσικά της είναι χρήσιμος.
Σε αυτά τα πλαίσια, επιμένει η κυβέρνηση να διαφημίζει ως επιτυχία το ταξίδι, λόγω της... “στήριξης” Μέρκελ σε Σαμαρά. Πρέπει να είναι τραγικά απελπισμένοι στο Μέγαρο Μαξίμου. Αλλιώς, δεν μπορεί να ερμηνευθεί αυτή η στάση εξωπραγματικής διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Το Βερολίνο δεν έδωσε, όπως ήταν απολύτως προεξοφλημένο, το παραμικρό στην Ελλάδα. Το είχε άλλωστε πει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα δώσει. Είπε δύο “καλές” κουβέντες που εξαντλούνται στο ότι αν κάνετε όλα όσα έχουμε επιβάλλει και έχετε αποδεχθεί με την πλάτη στον τοίχο, είστε καλοί και μπράβο σας... Σπουδαία στήριξη και μεγάλη επιτυχία!
Την ίδια στιγμή, η υπόθεση των γερμανικών επανορθώσεων και του αναγκαστικού δανείου, εξαφανίστηκε οριστικά για την κυβέρνηση Σαμαρά. Τη θάψανε βαθειά στο χώμα: η δε Γερμανία μπορεί στο εξής να επικαλείται ότι δεν ετέθη τέτοιο ζήτημα στις διμερείς επαφές μετά από όλη αυτή τη φασαρία που έγινε, άρα, δεν υφίσταται και ζήτημα. Και μόνο αυτό θα ήταν αρκετό για να πει κάποιος ότι το ταξίδι αυτό προκάλεσε ουσιώδη εθνική ζημιά.
Όμως δεν είναι, δυστυχώς, μόνον, ούτε καν κυρίως, αυτό: είναι και η επαναβεβαίωση ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει πιστά τη γερμανική πολιτική και θα παίξει, για όσο τη χρειάζονται βέβαια, το ρόλο του καλού παιδιού: κάτι που ασφαλώς δεν οδηγεί πουθενά.
Όσο για τις δηλώσεις Σαμαρά ότι αν λείψουν κάποιοι βουλευτές θα βρεθούν άλλοι να στηρίξουν την κυβέρνηση, πέρα από την ιλαρότητα του να αντιγράφεται εκείνο που πριν από λίγα 24ωρα καταγγέλθηκε ως... αποστασία, υπάρχει και το πιο ουσιαστικό ζήτημα των όσων έχουμε μπροστά μας: τελικά, η κυβέρνηση έχει συνεπώς συνείδηση ότι αντιμετωπίζει την κοινοβουλευτική της πτώση αν οδηγήσει στη Βουλή όσα της απαιτούνται; Με αυτά τα δεδομένα, ο ορίζοντας επιβίωσής της είναι το αργότερο μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαίου, αν και τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει πια αυτός να έρθει πιο κοντά.
Όμως κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, είναι δεδομένο ο Μάιος θα βρει τη χώρα να καταγράφει στις ευρωεκλογές ποσοστά στον κυβερνητικό συνασπισμό που αθροιστικά δεν θα έχουν ως πρώτο ψηφίο κάτι άλλο από το 1... Δηλαδή, θα πρόκειται για μία δυσαρμονία που δεν θα μπορεί πια να καλυφθεί με τίποτα. Κι αυτή είναι η μία μόνο όψη των όσων μετρούν οι δημοσκόποι είτε το λένε, είτε δεν το λένε δημόσια.
Το συμπέρασμα είναι ένα: εισερχόμαστε πλέον στην τελική ευθεία. Και, εκείνοι που σήμερα γελούν με μια εικονική πραγματικότητα, αύριο θα κλαίνε.
Δυστυχώς, με το δρόμο που έχουν επιλέξει, δηλαδή τη μετάλλαξη από την πολιτική της “αντίστασης” στη γερμανική πολιτική στην πολιτική της πλήρους υποταγής σε αυτή, είναι βέβαιο ότι θα κλαίει και η χώρα μαζί τους – αλλά για άλλους λόγους.
tovima.gr
26/11/13
----------
- Merkel tried to bounce Spain into IMF bailout: ex-PM...
(Reuters) - On a rainy day in November 2011 in the hulking concrete Palace of Festivals in Cannes, where film stars strut on the red-carpeted staircase in warmer months, Angela Merkel ambushed Jose Luis Rodriguez Zapatero.
With financial markets in turmoil and speculation rife that the European single currency area could break up, the German chancellor tried to bounce the then Spanish prime minister without notice into taking an International Monetary Fund bailout, according to his account of the meeting.
It was just before the start of a Group of 20 economic summit described at the time as make-or-break for the 17-nation euro zone, and only weeks before a Spanish general election.
"She greeted me pleasantly and almost without any introduction put forward a proposal about which we had not had any indication," Zapatero writes in a book to be published on Tuesday in Spain.
"Merkel asked me if I was willing to ask for a preventive credit line of 50 billion euros from the IMF, while another 85 billion euros would go to Italy," he said.
"My response was also direct and clear: 'No'."
Merkel accepted his answer and leaders then exerted far greater pressure on Italy to take a bailout, hoping this would halt a spreading crisis that had erupted in Greece.
Zapatero, who stepped down before his Socialist party suffered a landslide election defeat that month, is the first European leader of the time to publish a memoir on the crisis that nearly broke the euro zone in 2010-12 and still smolders.
Extracts of the book, titled "El Dilema" (The Dilemma) in Spanish, were made available to Reuters before publication.
Zapatero depicts panic among European, U.S. and IMF leaders about how financial markets would respond when they reopened the following Monday to policy fixes cobbled together during late-night negotiations in the French Riviera resort.
There was "the feeling of a certain impotence on the part of democratic governments in relation to the markets".
Zapatero says he told Merkel that Spain was still able to finance itself on markets and had taken measures agreed with euro zone leaders to restore investors' confidence. The country, he noted, was in the middle of an election campaign.
"The short time the interpretation took seemed to go on forever," he writes. "Finally, she said in English, looking me in the eye: 'OK, I understand'."
A German government spokesman, asked by Reuters about Zapatero's account of the meeting, declined comment.......http://www.reuters.com/article/2013/11/25/us-eurozone-zapatero-idUSBRE9AO04W20131125?feedType=RSS&feedName=worldNews
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
Las tres amenazas de rescate contra el expresidente Zapatero.....Zapatero relata en un libro cómo respondió a las presiones de Merkel y el FMI....
ReplyDeleteJosé Luis Rodríguez Zapatero, presidente del Gobierno entre marzo de 2004 y noviembre de 2011, resistió a todas las presiones internacionales que se desencadenaron sobre España a partir de 2010 para que pidiera el rescate ante las enormes dificultades financieras que sufrió el país a partir de aquel momento. Al menos eso cuenta el ex jefe del Ejecutivo en su libro El Dilema: 600 días de vértigo, en el que relata las distintas etapas de gestión de la peor crisis económica en la historia de España y cómo distintos dirigentes internacionales, desde el entonces director del FMI, Dominique Strauss-Kahn, hasta la canciller alemana, Ángela Merkell, le sugirieron que España debería pedir ayuda financiera internacional.
Zapatero relata la inquietud que le produjo el encuentro con la canciller alemana que tuvo lugar con motivo de la reunión del G-20 celebrado en 2011 en Cannes. “Merkel me saludó cordialmente y me planteó, casi sin preámbulos, una propuesta sobre la que no habíamos tenido ningún indicio, ni en la decisiva cumbre del Eurogrupo de pocos días antes (26 de octubre) ni en los contactos previos a la cita de Cannes [...] Merkel me planteó si estaba dispuesto a pedir una línea de ayuda preventiva de 50.000 millones de euros al FMI; añadió que a Italia le correspondería otro valor de 85.000 millones de euros. Mi respuesta fue directa y clara: no. Le dije que desde agosto habíamos ganado confianza en los mercados, que nuestras entidades financieras ya habían comprometido la recapitalización acordada en el Eurogrupo el 26 de octubre[..]. Angela Merkel es correcta y directa en el trato personal. También lo fue, en aquella conversación del día 3 de noviembre”, recuerda ahora Zapatero. “Tras decirle porque España no iba a aceptar el rescate le recordé a Merkel que mi país estaba en plena campaña electoral. Además le añadí que la cuestión central seguía siendo Grecia y la percepción que existía sobre un posible abandono del país heleno de la moneda común”.......http://politica.elpais.com/politica/2013/11/26/actualidad/1385500520_978951.html
27/11/13
¡Es el rescate, estúpido!.....Zapatero coincide con Rajoy en su justificación de las medidas de austeridad para salvar a España de los hombres de negro.....
ReplyDeleteEn su libro El Dilema (Editorial Planeta), el expresidente de Gobierno, José Luis Rodríguez Zapatero, explica que su cambio espectacular de política económica y social del 12 de mayo de 2010, con la aplicación de un plan de ajuste, estuvo guiado por la necesidad de evitar un rescate de España, como había ocurrido días antes con Grecia. La misma razón, sostiene, le llevó a ampliar esas medidas un año y tres meses más tarde, en agosto de 2011, hasta culminar a finales de dicho mes con la reforma urgente de la Constitución Española para introducir la regla de oro de limitación del déficit público.
El expresidente estima que su esfuerzo mereció la pena. “Nos costará años superar esta crisis, con un rescate hubieran sido lustros. Esta crisis ha deteriorado el Estado de bienestar, con un rescate se hubiera convertido en irreconocible. Además nuestra autonomía como país se hubiera visto gravemente limitada y nuestra autoestima muy dañada, aún más, y para mucho tiempo. Esa es mi convicción entonces y sigue siéndolo ahora”, señala en su epílogo.
El expresidente narra en su libro, y subraya en sus declaraciones estos días, que tanto Dominique Strauss-Kahn, entonces director gerente del Fondo Monetario Internacional, como la canciller alemana Angela Merkel, y el Banco Central Europeo (BCE) le sugirieron solicitar el “rescate”.
Zapatero identifica “rescate” con una línea de crédito precautoria del FMI. Relata que en su visita a La Moncloa, Strauss-Kahn, le ofreció el 18 de junio de 2010, aplicar esa línea a España para afrontar los problemas eventuales de liquidez.
La oferta de Strauss-Khan reflejaba, no un rescate, sino un acuerdo adoptado por el FMI en aplicación de las política recomendadas por el G-20. Si el director gerente se lo ofreció fue porque precisamente esa línea de crédito, ya existente, comenzaría a aplicarse en agosto de 2010 con la novedad de que podrían ser utilizadas por los países miembros con problemas de balanza de pagos mediante acuerdos por seis meses. Hasta entonces se podían usar por los plazos de uno y dos años. Tal mecanismo se rebautizó con el nombre de Línea de Liquidez Precautoria.
Zapatero, empero, exagera e identifica esa línea de crédito con un rescate. “Strauss Kahn me planteó sin ambages la posibilidad, o más que la posibilidad, la conveniencia, de que solicitase ya una ayuda al FMI, en la forma de una línea de financiación precautoria, como la que estaba a disposición de algunos países emergentes”, escribe.
“Si después de tener que adoptar decisiones tan difíciles, como las del 12 de mayo, me veía forzado solo unas semanas después, a acabar pidiendo ayuda financiera, y por tanto, la intervención, ¿cómo podría justificar los recortes sociales ya aprobados?, apunta. El hecho es que ante la negativa de Zapatero, Strauss-Kahn no insistió. “Mi preocupación era tan intensa como la satisfacción que experimenté al ver la reacción de Strauss-Khan ante mis palabras de resistencia y de convicción…pareció modificar claramente su posición inicial”.
Aparte del BCE, Zapatero relata que Angela Merkel, el 3 de noviembre de 2011, le sugirió en la Cannes, antes de la cumbre del G-20, la misma idea. “Merkel me planteó si estaba dispuesto a pedir una línea de ayuda preventiva de 50.000 millones de euros al FMI; añadió que a Italia le correspondería otra por valor de 85.000 millones”. Era la línea de crédito precautoria renovada para usar en Europa. Esto es lo que Zapatero llama “rescate”. El entonces presidente le dijo que no...........http://politica.elpais.com/politica/2013/11/26/actualidad/1385503081_095185.html
27/11/13