Ευθυμογράφημα: Οι θείες μας από το Σικάγο...

Γράφει η ΤΖΕΝΝΥ Π. ΣΙΑΜΑΛΕΚΑ
-  Όταν η έξοχη Γεωργία Βασιλειάδου, επέστρεψε από το Σικάγο στην πατρίδα της, προκειμένου να ξαναβρεί τον αδερφό της –δηλαδή τον στρατηγό Ορέστη Μακρή- και να γνωρίσει επιτέλους τις χαριτωμένες ανιψιές της… κανένας δεν φαντάζονταν, για τις καινοτόμες ιδέες, που κουβαλούσε στις βαλίτσες της.
Γιατί βλέπεις η Βασιλειάδου δεν γύρισε σαν νοσταλγός επισκέπτρια… Γύρισε σαν ένας έμπειρος άνθρωπος, που γνωρίζει πλέον καλά, ότι η ζωή εξελίσσεται. Κι ότι οι στείρες  και οι πολυσκουριασμένες νοοτροπίες… ΔΕΝ επιτρέπονται να βραχυκυκλώνουν το φρέσκο, το καινούργιο, το διαφορετικό.

Η Βασιλειάδου έκανε την ανατροπή! Στο σπίτι του στρατηγού και μας απέδειξε, ότι τα ανοιχτά μυαλά δεν έχουν ηλικία. Είναι διαχρονικά –Well, ο κόσμος πάει μπροστά Χαρίλαε- έλεγε και ξανάλεγε στο στρατηγό… βάζοντας στο πικ-απ, να παίξει δυνατά rock n roll. Δίκιο είχε. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει. Αυτό άλλωστε το ξέρει καλά η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο, που φέρει μάλιστα το ένδοξο όνομα «Rolling Stones».
Η επιστροφή λοιπόν της θείας από το Σικάγο, σηματοδοτεί ουσιαστικά το πέρασμα σε μια καινούργια εποχή, που οι άνθρωποι μπορούν ελεύθερα να εκφράσουν τα αισθήματά τους… Μπορούν, για παράδειγμα, να παρακάμψουν «τα προξενιά» και να γνωριστούν αναπάντεχα! Ακόμα και με το σπάσιμο ενός κανατιού… αυτά τα θαυματουργά κανάτια, που με τόση δεξιοτεχνία, η θεία σημαδεύει και πετάει.
Οι άνθρωποι στα 1957 (τότε γυρίστηκε η ταινία) βγαίνουν σιγά – σιγά από το καβούκι τους… Ξεπερνούν τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις του πολέμου… και μετά του εμφυλίου, που έχουν εμποτίσει την ψυχή τους… Μαθαίνουν ξανά να γελάνε, να χορεύουν, να ερωτεύονται, να εμπιστεύονται τον διπλανό τους και να απαλάσσονται σταδιακά, από ψυχώσεις και φοβίες συνώνυμες με τις λέξεις: χαφιές, καταδότης, παρακράτος, εξορία, μπασκίνας, γουναράδικα, κονσερβοκούτια κι άλλα εφιαλτικά.
Ο Αλέκος Σακελλάριος σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, γυρίζει, χωρίς ίσως κι ο ίδιος να το συνειδητοποιεί, ένα κινηματογραφικό αριστούργημα! Η ταινία του καλοδουλεμένη με οξυδέρκεια και χιούμορ αναδεικνύει ωραίους χαρακτήρες, εξοβελίζει τις άσχημες μνήμες και καλοσορίζει ανθρώπους, που μπορούν να φτιάξουν μια καλύτερη Ελλάδα, γιατί πρώτα έγιναν αυτοί οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι.
***
Αναφερόμενη όμως στη γνωστή σε όλους μας «θεία από το Σικάγο» θυμήθηκα μια άλλη θεία, που δεν είναι χαρισματική και δημοφιλής όπως η Βασιλειάδου και την λένε απλώς θεία – Αγλαΐα.
Η θεία – Αγλαΐα λοιπόν, εμφανίστηκε στην πόρτα μας, ένα όμορφο Αυγουστιάτικο απόγευμα του 1976. Μας είπε, ότι έφυγε από τα Γιάννινα και ήρθε στην Αθήνα, επειδή χώρισε με τον άντρα της και ζήτησε να την φιλοξενήσουμε, για ένα χρονικό διάστημα, το οποίο απέφυγε να προσδιορίσει.
Το αίτημά της έγινε πρόθυμα δεκτό από τους γονείς μου κι έτσι η θεία – Αγλαΐα εγκαταστάθηκε σε μια γκαρσονιέρα στο ισόγειο.
Οι μέρες του Αυγούστου συνέχισαν να κυλούν ήσυχες και μονότονες… και η θεία Αγλαΐα, που ήταν μάλιστα κι εκπαιδευτικός και δη Θεολόγος, έδειχνε να έχει εναρμονιστεί στο καινούργιο της περιβάλλον και φρόντιζε μάλιστα καθημερινά να παρεμβαίνει μ’ ένα σωρό ηθικοπλαστικές διδαχές, τόσο στην επιμόρφωση τη δική μου, όσο και του μικρότερου αδερφού μου.
Ενίοτε απορούσα βέβαια γιατί την προσφωνούμε «θεία μας» ενώ δεν είμαστε συγγενείς; (ήταν απλώς συγχωριανή της μητέρας μου). Κι επίσης γιατί θάπρεπε μέσα στο κατακαλόκαιρο, ν’ ακούμε όλες αυτές τις διδαχτικές παραμυθολογίες, που κανονικά άρμοζε ν’ απευθύνει στα δικά της παιδιά, για τα οποία πολύ αόριστα μας έδινε το στίγμα τους… (μάλλον ζούσαν μαζί με τον πατέρα τους).
Οι απορίες έμειναν αναπάντητες, ώσπου μια μέρα ή μάλλον καλύτερα ένα μεσημέρι ξέσπασε το τσουνάμι – Αγλαΐα!
Την καλοκαιρινή ραστώνη της γειτονιάς διέκοψαν αίφνης τα ουρλιαχτά της…
-Βοήθειααα, βοήθειααα, με σκοτώνει, σώστε με βοήθειααα…
Πετάχτηκαν οι γείτονες από καναπέδες, ντιβάνια, πολυθρόνες. Βγήκαν στα μπαλκόνια με τις φανέλες και τα κοντοβράκια τους, ψάχνοντας μάταια να εντοπίσουν τον αιμοσταγή δολοφόνο.
-Αστυνομία, φωνάξτε την αστυνομία, ούρλιαζε η θεία – Αγλαΐα.
Κι επειδή στη δεκαετία του ’70 τα τηλέφωνα ήταν παντελώς «ακίνητα», η θεία – Αγλαΐα εισέβαλε, ως ταύρος μαινόμενος, στο σπίτι, έσπρωξε τη σαστισμένη μάνα μου, που άθελά της της έφραζε το δρόμο και χύμηξε στο τηλέφωνο.
-Αστυνομία ελάτε γρήγορα! Με σκοτώνουν! Ειδοποίησε…
Άναυδοι και τρομαγμένοι κοιτάζαμε ολούθε, για να εντοπίσουμε τον κακούργο, που θα μας στερούσε την πηγαία χαρά (!) από την ύπαρξη της Αγλαΐας. Εις μάτην. Εν τω μεταξύ η Αγλαΐα κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι της κουζίνας και έμεινε εκεί λουφαγμένη, περιμένοντας την αστυνομία.
Το ίδιο έκαναν κι οι γείτονες. Συγκεντρώθηκαν ήσυχα στο κατώφλι του σπιτιού μας αναμένοντες την εξέλιξη του δράματος.
Ακριβώς τότε, εντοπίσαμε έναν άγνωστο άντρα, να στέκει στο δρόμο φοβισμένος! Ήταν κάτωχρος. Έτοιμος να καταρρεύσει.
-Παρακαλώ, μου δίνετε ένα ποτήρι νερό, ζήτησε…
Εκ των υστέρων λοιπόν μάθαμε ότι αυτός ήταν ο πρώην σύζυγος της Αγλαΐας, που ήρθε να τη βρει, για να μιλήσουν ήσυχα και πολιτισμένα, για το μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους.
Η Αγλαΐα άρπαξε την ευκαιρία. Υποδύθηκε το θύμα, για να τελεσιδικήσει το δικαστήριο εις βάρος του. Και να τον αρμέξει στη διατροφή.
Όπως και νάχει, όλοι οδηγήθηκαν στο Τμήμα. Η αδίσταχτη Αγλαΐα κατονόμασε τους γονείς μου, ως βασικούς μάρτυρες, για την «απόπειρα δολοφονίας» και τους έσυρε αρκετές φορές μετά στα δικαστήρια.

T T T
Αυτή την τρομαγμένη έκφραση του συζύγου, που άθελά του από θύμα έγινε θύτης ξανάδα μερικές δεκαετίες αργότερα στα πρόσωπα των αστυνομικών, που φρουρούν το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.
Η ιστορία με την ΕΡΤ είναι γνωστή. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν τη Δευτέρα της 11ης Νοεμβρίου… κι απέδωσαν επιτέλους το κτίριο εκεί που ανήκει, στο υπουργείο Οικονομικών. Φυσικά δεν θα μάθουμε ποτέ, τι απέγινε ο πανάκριβος τεχνολογικός εξοπλισμός, που διέθετε η ΕΡΤ και που έχει χρυσοπληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος.
Δεν γνωρίζουμε τίποτα για ζημιές, δολιοφθορές, κλοπές. Γιατί βέβαια όλο αυτό το διάστημα, που τελούσε υπό κατάληψη και που ο καθ’ ένας μπαινόβγαινε με την ιδιότητα του πρώην εργαζομένου… ή συνδικαλιστή, ή μέλος σωματείου, ή δημοσιογράφου… έπρατε ανάλογα με το φιλότιμό του!
Κι όταν ένα ολόκληρο μέγαρο με υποδομές, που τα ιδιωτικά κανάλια δεν τις έχουν δει ούτε στο πιο τρελό τους όνειρο καταλήγει να επαφίεται στο φιλότιμο κάποιων ανθρώπων, που νομίζουν, ότι είναι τσιφλίκι τους (!) τότε σούρχεται ν’ αναφωνήσεις:
Κβο Βάντις παλληκάρι
αγκαλιά με το σκουτάρι.
Κακήν – κακώς, πάντως, το κτίριο έπαψε ν’ αποτελεί κέντρο διερχομένων, για παζαρέματα και εκβιασμούς με την κυβέρνηση. (Εξάλλου οι αποζημιώσεις τους εκταμιεύτηκαν ήδη και είναι πλουσιοπάροχες). Όμως επειδή για ότι συμβαίνει στον τόπο τούτο, τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ, απεφάσισαν το ίδιο κιόλας απόγευμα να ανακαταλάβουν το κτίριο! Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή και προ πάντων να παίζουμε στα δελτία των «8».
Ξεκίνησαν λοιπόν 40 παλληκάρια (ή περίπου τόσα) με αρχικαπετάνισσα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου… ενέταξαν καθ’ οδόν κι άλλους οπλαρχηγούς στο λεφούσι, από άλλα μετερίζια, λέγε με Ραχήλ Μακρή, των Ανεξάρτητων Ελλήνων… και κινήθηκαν σύμφωνα με το γνωστό άσμα:
Θα κάνω ντου βρε πονηρή
στα στέκια που αράζεις.
Η αστυνομία με την σειρά της, γνώριζε για την επίθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε από το πρωί τους πάντες, να συγκεντρωθούν έξω από το μέγαρο. Αυτό όμως που δεν περίμεναν είναι, ότι το συντονισμό της επιχείρησης, τον είχε αναλάβει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Γι’ αυτό και μόλις την αντίκρυσαν νάρχεται κατά πάνω τους, τους λύθηκαν τα γόνατα. Δικαιολογημένα όλα κι όλα. Κι ο αστυνομικός άνθρωπος είναι. Λυγίζει ενίοτε. Βάλε τον Έλληνα αστυνομικό να αντιμετωπίσει: Χουλιγκάνους… Λαθρέμπορους… Εγκληματίες… Τρομοκράτες… Θα πράξει το καθήκον του στο ακέραιο. Μην βάζεις αστυνομικό απέναντι σε Ζωή και Ραχήλ. ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙ. Είναι πάνω από τις δυνάμεις του.
T T T
Μ’ αυτά και μ’ αυτά στριμώχτηκε, σου λέει, η Ζωή στα κάγκελα. Κι άρχισε τα ξεφωνητά, τύπου θείας Αγλαΐας:
-Βοήθεια, βοήθεια, υφιστάμεθα βία…
Εν τω μεταξύ, κανένας δεν την πείραζε μήτε την ενοχλούσε. Αμήχανοι οι αστυνομικοί κοίταζαν ο ένας τον άλλο.
Είστε προδότες, ούρλιαζε η Ζωή. Είστε δοσίλογοι. Είστε υπόλογοι ενώπιον της δικαιοσύνης…
Ο ιδρώτας άρχισε να κυλάει κάτω από τα πηλίκια των αστυνομικών κι αυτή άλλο τόσο ν’ αγριεύει και να γουρλώνει τα μάτια και ν’ απειλεί για δίκες, στρατοδικεία, εκτελεστικά αποσπάσματα… που θα απέδιδαν εκεί και τώρα την προσωπική της δικαιοσύνη και τον πολιτικό της θρίαμβο.
Συνάμα τσίριζε κι η Ραχήλ σκαρφαλωμένη στα κάγκελα και το μόνο που έλειπε από την παράσταση, ήταν να σκάσει μύτη και η αλλαξοπιστίσασα Τζάκρη, για να υπενθυμίσουν όλες μαζί στους Έλληνες, πόσο μα πόσο εξαιρετικά απρόσεχτοι είναι, όταν ψηφίζουν.
T T T
Εκείνο το απόγευμα έξω από την ΕΡΤ μας δόθηκε η ευκαιρία ν’ αναλογιστούμε πόσο μάταιο είναι να μιλάμε για Δημοκρατία, θεσμούς και κουραφέξαλα.
Στη χώρα μας δίκαιο έχει πάντα αυτός που έχει το πιο πολύ θράσος.
Και την καλύτερη μπάλα την παίζουν πάντα κάτι άτομα σαν τη θεία Αγλαΐα. Ή σαν την κορούλα –την παραχαϊδεμένη κορούλα- του κ. Νίκου Κωνσταντόπουλου.
 proinoslogos.gr
23/11/13