-
- Το τελευταίο διάστημα επικρατεί μια διάχυτη ανακούφιση στις Ελληνίδες μαμάδες. Κι αυτό διότι η τρέχουσα επικαιρότητα έδωσε λύση σ’ ένα παλιό και μακροχρόνιο πρόβλημα. Πώς καταφέρνεις δηλαδή το βλαστάρι σου, να φάει το φαγητό του, που είναι μεν θρεπτικό (βλ. Σπανακόρυζο) αλλά άνοστο, για τα γούστα του κάθε Δημητράκη.
- Έλα Δημητράκη μου, έλα, παρακαλούσαν ανέκαθεν οι μαμάδες, έλα άνοιξε το στοματάκι σου…
- Ζε σέλω!
- Έλα μια μπουκιά για τον πατερούλη, που μας φέρνει όλα τα καλά…
- Ζε σέλω!
- Μία για τον Δομάζο… Εντάξει το αντιλαμβάνομαι, ότι το παράδειγμα είναι ετεροχρονισμένο αλλά πώς να το κάνουμε τότε υπήρχαν ποδοσφαιριστές μεγάλης κλάσεως, ενώ τώρα; Άμα του πεις του παιδιού, για τον Καραγκούνη, θ’ ανοίξει το στόμα του;
- Όοσι ζε σέλω, σου λέω!
Σ’ αυτό το σημείο η μαμά απηυδισμένη σταμάταγε το καλόπιασμα και τόριχνε στις απειλές.
- Δημητράκη φάτο, γιατί θα το φάει ο Αράπης! Ο μαύρος, ο σκύλος, ο Ταμ-ταμ. Εδώ το κόλπο έπιανε. Ο Δημητράκης τρόμαζε και… χρατς, την κατέβαζε τη μπουκιά.
Στις μέρες μας όμως δεν χαμπαριάζει. Σιγά μη φοβηθεί τον Αράπη! Αν μάλιστα ζει στην πρωτεύουσα, σε μια γειτονιά όπως η Κυψέλη, τότε μέσα στην πολυκατοικία, όλοι σχεδόν οι ένοικοι είναι έγχρωμοι. Κι ο Δημητράκης παίζει ξυλίκι κι αμπάριζα στον ακάλυπτο, με τα μικρά αραπάκια. Αυτό λοιπόν το κόλπο είναι τελειωμένο.
- Φάτο Δημητράκη, γιατί θα το φάει η αρκούδα!
Μωρέ σιγά μη φοβηθεί ο Δημητράκης την αρκούδα. Φίλοι και συγγενείς τούχουν φέρει τόσα λούτρινα αρκουδάκια για δώρα που ο Δημητράκης τάχει σιχαθεί. Γεμίζουν ασφυκτικά το δωμάτιό του κι από πάνω του προκαλούν και αλλεργία. Εξάλλου, ο Δημητράκης το ξέρει πως είναι ψεύτικα!
Ο πατέρας του όμως του έχει υποσχεθεί πως κάποια μέρα θα τον πάει εκδρομή σ’ ένα μεγάλο πάρκο που έφτιαξε ο Αρκτούρος στο Νυμφαίο. Εκεί έχει αληθινές αρκούδες. Και θα τις δει από κοντά. Ο Δημητράκης λαχταράει να δει τις αληθινές. Και θάθελε πολύ να τον άφηναν να τις χαϊδέψει κιόλας… γιατί κάποτε αυτές οι αρκουδίτσες ήταν ζώα πληγωμένα, που τα τραβολόγαγαν οι γύφτοι και τους βάραγαν το ντέφι να χορεύουν…
Α, είπα γύφτοι. Ναι τόλεγαν κάποτε κι αυτό οι μανάδες. «Φάτο γιατί θα το φάει ο γύφτος, θα σε πάρουν οι τσιγγάνες και θα σε δώσουν στο μπαμπούλα»…
Στις μέρες μας λοιπόν οι απειλές δύσκολα πιάνουν. Τα σημερινά παιδιά είναι λες και έχουν γεννηθεί με μικροτσίπ στο κεφάλι. Τα σκανάρουν όλα και δεν τα γελάς με τίποτα!
***
Όμως τώρα πλέον οι μαμάδες απέκτησαν –άθελά τους- μια μεγάλη σύμμαχο εκφοβισμού:
Αυτή, λέει, είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι Ιστορικός; Ανεξιχνίαστο! Το τοπίο, για το πόσο γρήγορα ανήλθε τις Ακαδημαϊκές βαθμίδες είναι εξαιρετικά θολό. Αυτή λοιπόν η καθηγήτρια έγραψε ένα σχολικό βιβλίο, για να μάθουν τα Ελληνόπουλα την ιστορία τους. Βέβαια, δεν τόγραψε με δική της πρωτοβουλία. Όχι! Της ανέθεσαν να το γράψει. Η ένδοξη, πολυέξοδη και υπερφίαλη Υπουργός Παιδείας, η κ. Κουτσίκου, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή τζούνιορ.
Όλα αυτά βέβαια δεν αφορούν τον Δημητράκη. Ειδικά μάλιστα τον ενήλικα Δημητράκη, που φαίνεται να τρώει ότι του σερβίρουν. Εμ, δεν εξηγείται διαφορετικά. Έλληνες, ενήλικες, με δικαίωμα ψήφου, είναι όλοι αυτοί που έστειλαν την ξακουστή Ρεπούση, να μας εκπροσωπήσει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μάλιστα κύριε. 1.600 Έλληνες, Χριστιανοί, Ορθόδοξοι, απεφάνθησαν πως πρέπει να κυβερνώνται κι ακόμα χειρότερα, πως πρέπει να στηρίξουν το μέλλον των παιδιών τους πάνω στους λεπτεπίλεπτους ώμους της Ρεπούση!
Αχ κι εσύ Δημητράκη δεν τρως το φαΐ σου. Κι εσύ Δημητράκη το βλέπεις και κλαίς.
Έτσι έλεγε κάποτε ένα τραγουδάκι…
Έλα λοιπόν άνοιξε το στοματάκι σου, λένε τώρα οι σύγχρονες μανούλες. Έλα, γιατί θάρθει η Ρεπούση να στο φάει.
Γιατί μαμά;
Γιατί αυτή όλα τα καταπίνει. Είναι σαν τον Κρόνο, που έτρωγε τα παιδιά του.
Τι καταπίνει μαμά;
Τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσα, το Μπότσαρη, τον Καραϊσκάκη.
Μπορεί όλους αυτούς;
Αν μπορεί λέει… Αυτή κατάπιε πάνω απ’ όλους, τον εαυτό της! Εδώ ο καημένος ο Δημητράκης τρομάζει. Γουρλώνει τα μάτια. – Γιατί μαμά;
Γιατί δεν σεβάστηκε την αποστολή της, ότι το Ελληνικό κράτος την έκανε εκπαιδευτικό. Ξέρεις τι είναι εκπαιδευτικός, Δημητράκη; Είναι το «ευ ζην». Έτσι το δίδαξε ο Αριστοτέλης στον Αλέξανδρο.
Τον Μέγα μαμά;
Τον Μέγα, παιδί μου. Στον πατέρα μου οφείλω το ζην και στον δάσκαλό μου το ευ ζην, αυτό έλεγε ο στρατηλάτης. Όμως Δημητράκη μου, στο μέλλον, ποτέ κανένα Ελληνόπουλο δεν θα πει πως στη Ρεπούση οφείλει το ευ ζην.
Τι θα πουν μαμά;
Θα την κάνουν ανέκδοτο αγόρι μου. Στα περιοδικά, στο διαδίκτυο… Η Ρεπούση θα καταλήξει ο Εθνικός μας Τζόκερ. Κι αφού όλοι λοιδορήσουν και καλαμπουρίσουν με τα καμώματά της, στο τέλος ΔΕΝ θα την ξεχάσουν. Θα τη θυμούνται πάντα όπως τον Εφιάλτη, όπως το Θανάση Βάγια, το Γκούρα, αυτούς που απασφάλισαν, την Κερκόπορτα και εκείνους, που με τα πρόσωπα καλυμμένα, υπεδείκνυαν στους Γερμανούς, όσους ήταν στην αντίσταση.
Τι ήταν αυτοί;
Προδότες Δημητράκη μου.
Και η καθηγήτρια; Κι αυτή μας προδίδει στους Γερμανούς;
Όχι. Αυτή προδίδει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που την τίμησαν με την ψήφο τους.
Προδίδει τους γονείς, φτωχούς και πλούσιους, δεν έχει σημασία, που της εμπιστεύονται τα παιδιά τους, για να τα διδάξει, για να τα παιδεύσει, για να τα κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Προδίδει την γυναικεία της υπόσταση. Το κύρος και το σεβασμό, που κάθε Ελληνίδα δικαιούται να φέρει, επειδή είναι απόγονος της Δέσπως, της…
- Την ξέρω, διέκοψε τη φράση ο Δημητράκης, την ξέρω, η Τζαβέλαινα, μας τόμαθαν σχολείο. «Η Δέσπω κάνει πόλεμο, με νύφες και μ’ αγγόνια».
Μπράβο Δημητράκη. Είναι τόσες πολλές οι Ελληνίδες, που μας κάνουν περήφανους. Και οι περισσότερες είναι ανώνυμες… Είναι οι γυναίκες της Πίνδου, που ανέβαζαν μέσα στα χιόνια, με τα μουλάρια ή ζαλκωμένες, πολεμοφόδια στους φαντάρους το ’40. Είναι οι γυναίκες που σφαγιάστηκαν στη Χίο. Είναι οι πολιορκημένες Μεσολογγίτισες. Είναι αρχοντοπούλες σαν την Μαντώ Μαυρογένους και τη Μπουμπουλίνα, που έδωσαν τα πάντα στον Αγώνα. Είναι η κυρά – Φροσύνη που δεν αλλαξοπίστησε. Είναι η Λέλα Καραγιάννη, ηρωίδα της αντίστασης. Είναι οι Σουλιώτισσες μανάδες, που στα ταμπούρια, βύζαιναν στον κόρφο τους το παιδί και με τα χέρια γέμιζαν τα όπλα μπαρούτι. Είναι πάνω απ’ όλα η σπαρτιάτισσα μάνα, όταν έδινε στο γιο της την ασπίδα με προτροπή: Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ.
***
Καλά, αναρωτιέται ο Δημητράκης, αφού δεν αγαπάει την πατρίδα της, γιατί δεν πάει να ζήσει αλλού;
Η μαμά του χαμογελάει. Σκέφτεται πως την ίδια ακριβώς απορία διετύπωσε κι ο Μίκης Θεοδωράκης.
Γιατί εμείς εδώ, Δημητράκη μου, την πληρώνουμε κι από πάνω για να μας τα λέει! Της δίνουμε οφίτσια και παχυλούς μισθούς.
- Εμ, τζάμπα θα μιλάμε τώρα, λέει ο Δημητράκης, που βλέπει πολύ τηλεόραση. Χμ και νάταν μόνο οι διαφημίσεις… Μια βδομάδα τώρα η τηλεόραση μας έχει καθηλώσει. Οι εικόνες από την Τουρκία είναι καταιγιστικές.
Η Πόλη, η Σμύρνη, η Άγκυρα, φλέγονται. Ο λαός στους δρόμους χτυπιέται ανελέητα. Τα δακρυγόνα πέφτουν σαν το χαλάζι. Οι Τούρκοι διεκδικούν με πάθος τη Δημοκρατία. Η βιαιότητα της αστυνομίας, στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ταξίμ και στην πλατεία Γκεζί είναι ανομολόγητη.
Ένας Έλληνας ρεπόρτερ μεταδίδει: Οι εικόνες που παρακολουθούμε είναι σοκαριστικές, μας λέει… Διαφωνώ με το ρεπόρτερ. Πραγματικά σοκαριστικές, ήταν οι εικόνες, που παρακολουθούσαμε, όλοι εμείς οι Έλληνες, το χειμώνα του 2008. Όταν οι κουκουλοφόροι έκαιγαν τον Άγνωστο Στρατιώτη. Έκαιγαν τα πιο όμορφα κτίρια της Αθήνας. Έκαιγαν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ μπροστά στις κάμερες. Κι όταν ένα χρόνο αργότερα, έκαψαν ζωντανούς και τους εργαζόμενους μέσα στην τράπεζα της MARFIN.
- Τόσες
μέρες στην Τουρκία γίνεται μακελιό. Αλλά κανένας Τούρκος, από καμία
παράταξη δεν έκαψε και δεν θα κάψει ποτέ τη σημαία του.
***[Gezi Parkı olaylarında son durum]***
***
Μην παριστάνουμε λοιπόν τους εξοργισμένους, για τις θεωρίες που αναπτύσσει η Ρεπούση. Εμείς της το επιτρέπουμε, τόσο της ίδιας, όσο και σ’ αυτούς που τη στηρίζουν. Και φαίνεται πως μας ήξερε πολύ καλά ο Κολοκοτρώνης, όταν έγραφε στ’ απομνημονεύματά του:
- Δεν φοβήθηκα το Δράμαλη
- και τη στρατιά του.
- Τους προσκυνημένους φοβήθηκα.
- Κατάλαβες Δημητράκη;
8/6/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments :
Post a Comment
Only News