Αυτοί είμαστε ....

Με την Αλέκα Γράβαρη Πρέκα
Και καλά οι νέοι. Αυτοί, δεν μας ήξεραν, δεν μας έζησαν σ’ άλλους καιρούς. Εμείς, τουλάχιστον, να πεις δεν μας… θυμόμασταν; Δεν μας ξέραμε; Μπα, κρυμμένους μας είχαμε. Κάτω από τουαλέτες με στρας και κρύσταλλα της γνωστής μάρκας -όχι και δωρεάν διαφήμιση- πάνω στις ρόδες των οκτακύλινδρων, δεκαεξαβάλβιδων και δεν ξέρω τι άλλο (άσχετη καθώς είμαι μ’ όλα αυτά). Φάτσα φόρα θαρρούσαμε πως ήμασταν εμείς στις πιστωτικές κάρτες. 

Με ύφη ανάλογα του κοινωνικού, υποθηκευμένου εις διπλούν και τριπλούν «status» (δεν μας κάνει το επίπεδο). Με αέρα κοσμογυρισμένων - Μπαχρέιν, Μαλδίβες, Σεϋχέλλες - για ξεκίνημα στη ζωή ενός ζευγαριού! Υψηλή κοινωνία είναι αυτή, πώς να σε δεχτεί χωρίς ανάκτορο και πισίνα, υποδηλωτικά της οικονομικής σου εμβέλειας! Και καλά να την έχεις. Άμα την πουλάς παραμύθι για φιγούρα; Μια φούσκα, τσαφ και πάρ’ τα κάτω όλα! Τι εν μιά νυχτί, σε δευτερόλεπτα μέσα.
Ουρές οι απελπισμένοι που τους πήρε κι αυτούς η μπάλα κι οι όντως έχοντες και κατέχοντες καλά την είχαν βολέψει και την πούλεψαν, κατά τη λαϊκή έκφραση, κατά Ευρώπας και Αμερικάς, με υπολογίσιμο κομπόδεμα.


Οι παριστάνοντες; Πού να πάνε να κρυφτούνε τώρα; Ναι, και μας ξέραμε και μας θυμόμαστε. Κι είδαμε εκείνες τις μυρμηγκοφωλιές γραπωμένες από τις πέτρες στα τείχη, όλο εκείνο το δάκρυ, αληθινό, ατόφιο, χωρίς φτιασίδια. Κι είπαμε, ναι, τους περάσαμε στο γενετικό κώδικα τις μνήμες που καιροφυλακτούσαν και ζωντάνεψαν: αντίσκηνα, καζάνια με όσπρια, στο τενεκεδάκι η κουτάλα αυστηρή - να φάνε όλοι -. Νύχτες με βοριάδες, το νερό να πολεμάει τα ταράφια του κι εμβάσματα από τις Αραπιές σε γυναίκες μοναξιασμένες, και παιδιά να αποζητούν τον θόλο του ουρανού, τον πατέρα, πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Όχι, μακριά από μας όλα αυτά, κούφια η ώρα. Καλά είναι να ζει κανείς όπως θέλει, μα με αλήθεια. Κι αφού μπορέσαμε, σε μέρες μέσα, να αγγιζόμαστε με αγάπη, να νοιαζόμαστε με ειλικρίνεια, όλα είναι εδώ, τίποτα δεν χάθηκε. Αποδείχτηκε. 

Το μπορέσαμε, σε ώρες μέσα να βγάλουμε τον άνθρωπο από τον κόσμο του αντικειμένου, να τον κάνουμε υποκείμενο, ζωντανό ον με ανάγκες, κι όχι ξεκομμένο από τον ίδιο τον εαυτό του μέσα στη φιγούρα και το δήθεν. Τον ξαναγυρίσαμε πίσω απ’ την αλλοτρίωση στις αληθινές σχέσεις και αξίες. Και καλά, ο Jean Paul Sartre, φιλόσοφος ήταν, μας είπε κι εκείνο το «η κόλασή μου είναι οι άλλοι». Και λέμε τώρα, λέμε… μήπως τελικά «ο παράδεισός μου είναι οι άλλοι»; Αυτοί που με κάνουν πομπό και δέκτη ανθρωπιάς σε μιαν αληθινή επικοινωνία; Μήπως τελικά τώρα βλέπουμε στα μάτια του άλλου αυτό που θέλουμε να δούμε; Τον εαυτό μας όπως τον νιώθουμε, όπως στ' αλήθεια είναι, αυτόν που μόνο εκεί, στα μάτια του άλλου, καθρεφτίζεται πραγματικά; Μήπως; 
.sigmalive.com/simerini
13/4/13