Το τραυματισμένο μέλος του κοπαδιού...

ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

Είναι σχεδόν διασκεδαστικό το κόλλημα των υποταγμένων της οικονομικής «επιστήμης» στα δόγματα που διδάχτηκαν στις σχολές τους. «Οι κρίσεις του καπιταλισμού είναι καμπυλωτά σχεδιαγράμματα.

Κάτι πεντάχρονες, το πολύ επτάχρονες βουτιές, και ξανά προς τη δόξα...» Δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Πιστεύουν πως αυτό ζούμε. Τα κεφάλια μέσα για πέντε-έξι χρονάκια και μετά πίσω στις μέρες του 2004! Δεν είμαι βέβαια οικονομολόγος, αλλά δεν νομίζω πως χρειάζεται πολύ μυαλό για να δεις πως άλλη είναι και θα είναι από δω και πέρα η πραγματικότητά μας.
Υποβιβαστήκαμε, πέσαμε δυο κατηγορίες σε τρία χρόνια, και δεν θα υπάρξουν φράγκα για μετεγγραφές. Εκεί, στη Γ' Εθνική. Μόνιμα - όσο σχετικό είναι αυτό. Ακόμη και οι «εθνικοί» δείκτες να αλλάξουν κάποτε, οι «ατομικοί» θα μένουν γονατισμένοι. Ποιος νοιάζεται για ανταγωνιστικότητα και αύξηση εξαγωγών, όταν οι ίδιοι δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε τα προϊόντα που παράγουμε; Εκτός αν πιστεύεις πως αυτά τα φράγκα, όταν έρθουν, θα μοιραστούν και πως οι μισθοί θα αρχίσουν να σαλεύουν προς τα πάνω.

Τα ίδια φονικά στερεότυπα που μας έσκαψαν το λάκκο συνεχίζουν να βρίσκουν θιασώτες. Ερμηνεύουν τον κόσμο με μακροοικονομικά υποδείγματα, σαν να υπάρχει μία θεϊκή δικαιοσύνη της Αγοράς που βάζει τα πράγματα στην θέση τους.

Αμφισβητούν την πολιτική βούληση -τη βαφτίζουν, κομψά, «παρεμβατισμό»- και εμπιστεύονται κάτι απίθανες εξισώσεις (και πολλαπλασιαστές) σαν να είναι οι εντολές του Μωυσή.

Ολη μας η ζωή by the book, και οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση είναι ρομαντισμοί αδαών για το πώς οφείλει να πορευτεί ο κόσμος. Θρασείς ακόμα. Το επιχείρημά τους ατράνταχτο. «Πες μου εδώ και τώρα μία άλλη λύση». Θα σου πω. Πρώτον, οι ουτοπίες τού σήμερα είναι ο τόπος τού αύριο. Δεύτερον, όταν αφήσαμε το τιμόνι στους έτοιμους και στους γνώστες, είδαμε τα βράχια φάτσα. Ας δοκιμάσουμε και τους «ανέτοιμους». Η σιγουριά ποτέ δεν ήταν καλός οδηγός και η ανθρωπότητα εξελίχτηκε όταν τόλμησε να πατήσει απάτητα εδάφη. Τρίτον, όταν πεθαίνει κόσμος δίπλα σου, το να λες πως είναι η μόνη λύση είναι ένα μνημείο κυνισμού και προστυχιάς.

Και τέταρτον (αυτό αφορά όχι τους ιδεολόγους, αλλά τους εντελώς χαλασμένους), άσε το παραμύθι της επιστημονικής επάρκειας και του ρεαλισμού. Απλώς είσαι ακόμη ανάμεσα σε εκείνους που βγάζουν φράγκα. Τόσο απλά. Μη μου θεωρητικοποιείς τη θέση ισχύος σου. Θεωρείς πως η νέα Ελλάδα θα είναι η Ελλάδα του 20% (με το ζόρι) και πιστεύεις πως θα είσαι σε αυτό το ποσοστό. Αλλά επειδή δεν έχεις τα άντερα να το παραδεχτείς δημοσίως, φτιάχνεις θεωρίες. Πιστεύεις πως η ζωή δεν είναι για όλους. Κάποιοι είναι πιο καπάτσοι και πιο ικανοί (σωστό αυτό) και μόνο αυτοί αξίζουν τη Γη της Επαγγελίας. Οι νόμοι της φύσης. Για τα ζώα. Οι άνθρωποι έχουν κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις. Δεν αφήνουν πίσω το τραυματισμένο μέλος του κοπαδιού, το φροντίζουν και το κουβαλούν μαζί τους και δεν αφήνουν νηστικό όποιον δεν είναι ικανός στο κυνήγι. Εχοντας πολλούς και ογκώδεις τόμους φιλοσοφίας, σκέψης και πολιτισμού πίσω τους, έχουν και πέντε παραπάνω αγωνίες για αυτή τη ρημαδοζωή πέρα από τη ρημαδοαποθησαύριση.

.enet.gr/
3/3/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΟ:

• Ο καρκίνος της Ανθρωπότητας