Και επικεντρώνομαι εντελώς επιλεκτικά σε ένα σημείο, όπου ο νεοεκλεγείς αμερικανός πρόεδρος λέει «ότι σηκωνόμαστε και πέφτουμε όλοι μαζί ως ένα έθνος και ένας λαός» (we rise and fall together as one nation and as one people).
Αυτή η παραδοχή, βέβαια, δεν σημαίνει αφελώς ότι εξατμίζεται η -έντονα- ταξική δομή της αμερικανικής κοινωνίας (όπως παραδέχεται ειλικρινά σε μια αξιολόγηση της και η εκδοτική ομάδα της αμερικανικής εφημερίδας New York Times).
Δηλαδή, η απλή αλήθεια ότι σε αυτή τη ζωή δεν είμαστε ούτε ίσοι, ούτε όμοιοι.
Ίσως, μάλιστα η Αμερική να βγήκε ακόμη πιο διχασμένη από την τελευταία εκλογική διαδικασία (αφού οι υποκριτικά θρησκευόμενοι ρεπουμπλικανοί αμφισβήτησαν ακόμη και το δικαίωμα της άμβλωσης, που είναι αναγνωρισμένο σε πολλές δυτικές κοινωνίες).
Απλώς, με την παραπάνω αναφορά ο Μπαράκ Ομπάμα ήθελε να τονίσει αυτό ακριβώς που λείπει από εμάς. Δηλαδή, ότι σε δύσκολές στιγμές -ή σε στιγμές συνολικής χρεοκοπίας, όπως αυτή που περνάμε εμείς τώρα- οι απλοί πολίτες και οι πολιτικοί προσπαθούν συλλογικά να χαράξουν καινούργιους δρόμους (μέσα από τις στάχτες της κατάρρευσης και της συντριβής).
Άραγε ισχύει κάτι τέτοιο στη δικιά μας περίπτωση; Προφανώς όχι! Θα αναφέρω τρία πρόσφατα παραδείγματα, όπου η πολυπόθητη εθνική ενότητα ακρωτηριάστηκε εντελώς.
Πρώτο παράδειγμα: Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάει συνεχώς και επανειλημμένα εκλογές (έστω και μετά την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup για την χρηματοδότηση της οικονομίας μας).
Και αυτό γίνεται, όταν πριν από μερικούς μήνες είχαν διενεργηθεί δύο αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες στις οποίες είχε ηττηθεί οδυνηρά η ολέθρια αντιευρωπαϊκή στρατηγική κάποιων «συνιστωσών» του δικού του χώρου.
Βεβαίως, όπως λέει και σλοβένος διανοητής Ζίζεκ, η δημοκρατία δεν αποτελεί και τόσο εγγύηση μιας ορθής επιλογής.
Περισσότερο λειτουργεί ως μια δικλείδα ασφαλείας, δηλαδή αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, τότε η πλειοψηφία είναι υπεύθυνη για αυτές τις κακές εξελίξεις («Ζίζεκ, Η δανεική χύτρα»).
Επομένως, όταν ο ηγέτης ενός μεγάλου κομματικού χώρου ζητάει απαράδεκτα για τρίτη φορά εκλογές, κατ’ ουσία «ασεβεί» απέναντι στην -πολλαπλώς καταγεγραμμένη- άποψη της πλειοψηφίας .
Και έτσι δεν συμβάλλει στοιχειωδώς στη συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου απέναντι στους δανειστές μας (και κυρίως απέναντι στην αλαζονική στρατηγική της Γερμανίας).
Δεύτερο αλγεινό παράδειγμα: Η παρακμιακή εικόνα της Βουλής κατά τη συζήτηση επί του προϋπολογισμού πριν από λίγο καιρό. Όλα θύμιζαν τη φιλοσοφία του Χόμπς για bellum omnium contra omnes (πόλεμος όλων εναντίον όλων).
Δηλαδή, χυδαίες αντεγκλήσεις, προσωπικές προσβολές, ακόμη και ανιστόρητες απειλές από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ -ότι ενδεχόμενα θα βρουν το φρικτό θάνατο που είχε ο πρεσβευτής της Αμερικής στη Βεγγάζη- όλοι εκείνοι που είχαν ψηφίσει τις δύο προηγούμενες δανειακές συμβάσεις!
Προφανώς ο βουλευτής αυτός λησμονεί αδικαιολόγητα την περίφημη παραδοχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ ότι «η ελευθερία είναι ελευθερία για εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά»!
Όμως έτσι δεν εξυπηρετείται καθόλου η υπόθεση της εθνικής ενότητας. Εξάλλου, είναι τρομακτικό σε μια πλουραλιστική δημοκρατική τάξη ο κομματικά αντίπαλος (opponent) να γίνεται αντιληπτός ως εχθρός (enemy) που πρέπει να καταστραφεί και να εκμηδενιστεί!
Τρίτο παράδειγμα αποτρόπαιου εθνικού κατακερματισμού: Η έλλειψη συνεννόησης για μια ενιαία στρατηγική απέναντι στο δημόσιο χρέος: Άλλοι μιλούν για «ετσιθελική» διαγραφή όλου του χρέους, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται δημαγωγικά -όπως προέκυψε και από την πρόσφατη Συνδιάσκεψή του- τη μονομερή διαγραφή τουλάχιστον του εξωτερικού χρέους, ενώ η επίσημη κυβερνητική πλευρά συνηγορεί για μια λύση εντός της ευρωζώνης (και σε συνεννόηση με την ευρωπαϊκή ελίτ).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ή θα συγκροτήσουμε ένα εθνικό μέτωπο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές!
Και θα επιβιώσουμε ως έθνος!
Ή θα θυμίζουμε θλιβερά το μυθιστόρημα του Νηλ Στήβενσον, όπου η Αμερική διαλύεται οικτρά σε επιμέρους οντότητες! Και δεν θα επιβιώσουμε ως κράτος!
* Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
Kalfelis@law.auth.gr
tovima gr
7/12/12
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments :
Post a Comment
Only News