Ο Υπουργός Εξωτερικών μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, έστειλε επιστολή στον Σκοπιανό ομόλογο του , τον οποίον είχε συναντήσει στις ΗΠΑ, με την οποία του προτείνει να υπογράψουν ένα Μνημόνιο με το οποίο συμφωνείται το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διεξαχθούν οι συνομιλίες για την επίλυση του ονόματος.
Αν κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για το θέμα θα επιδοκιμάσει την πρωτοβουλία αυτή ως μία σωστή διπλωματική κίνηση. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Οι συνομιλίες που γίνονται εδώ και δεκαεφτά χρόνια βασίζονται σε δύο αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, βρίσκονται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και διεξάγονται από τον μεσολαβητή του, τον γνωστό κ. Νίμιτς, ο οποίος και έχει την πρωτοβουλία των επαφών αυτών. Στην επιστολή του ο κ. Αβραμόπουλος τον αναφέρει μεν, αλλά ουσιαστικά του αφαιρεί την πρωτοβουλία της διαπραγμάτευσης αφού τον περιορίζει να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο του Μνημονίου. Ως εκ τούτου ενώ νομικά ο κ. Νίμιτς είναι ο διαπραγματευτής , ουσιαστικά τα δύο μέρη συμφωνούν να κάνουν αυτά την διαπραγμάτευση, πρόταση που η Σκοπιανή πλευρά είχε προτείνει στο παρελθόν και μάλιστα σε Πρωθυπουργικό επίπεδο (ή των Προέδρων Δημοκρατίας) και που η χώρα μας είχε απορρίψει επικαλούμενη την διαπραγμάτευση υπό τον κ. Νίμιτς και την δέσμευση μας από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Αν διαβάσει κανείς τις προτάσεις του Μνημονίου έρχονται στην μνήμη του γνωστές από το παρελθόν δεσμεύσεις και μάλιστα της περίφημης Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995. Συγκεκριμένα, η Συμφωνία αυτή απέβλεπε στην ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο κρατών τόσο στο διμερές πεδίο όσο και στο διεθνές. Η ομαλοποίηση αυτή αφορούσε και στην αντιμετώπιση των διμερών προβλημάτων , που, μεταξύ άλλων, ήταν η χρήση από τους γείτονες ελληνικών συμβόλων που ανήκουν στην ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά, η προβολή εδαφικών διεκδικήσεων κατά της χώρας μας , η εκδήλωση εχθρικών ενεργειών και προπαγάνδας κλπ.
Τα ίδια θέματα , με διαφορετικό λεξιλόγιο αναφέρονται και στην πρόταση του κ. Αβραμόπουλου. Γιατί λοιπόν προχώρησε στην πομπώδη αυτή πρωτοβουλία; Η ουσία της όλης πρωτοβουλίας βρίσκεται κατά την γνώμη μας σε μία φράση κλειδί. Τουτέστιν, αναφέρει ότι «ο προσδιορισμός του ονόματος δεν θα αφήνει περιθώρια αμφιβολιών σχετικά με την διάκριση μεταξύ της ΠΓΔΜ και περιοχών σε γειτονικές χώρες ειδικότερα της περιοχής της Μακεδονίας στη βόρεια Ελλάδα και θα χρησιμοποιείται έναντι όλων και για όλους τους σκοπούς».
Η διατύπωση αυτή δίνει τροφή για όργιο ερμηνειών:
Καταρχήν η φράση “ο προσδιορισμός του ονόματος δεν θα αφήνει περιθώρια αμφιβολιών σχετικά με την διάκριση μεταξύ της ΠΓΔΜ και περιοχών σε γειτονικές χώρες“, περιλαμβάνει και την Βουλγαρία;
Έπειτα, ο προσδιορισμός του ονόματος περιλαμβάνει και τον γεωγραφικό όρο Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, άρα δεν εγκαταλείπει την γραμμή Μπακογιάννη; Ή την εγκαταλείπει και το όνομα που θα καθοριστεί δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία;
Και μία απορία μας: Στις εννέα περίπου συναντήσεις του ΓΑΠ με τον Γκρούεφσκι και στις αμέτρητες των διαπραγματευτών των δύο χωρών υπό τον διεθνή μεσολαβητή του ΟΗΕ αυτά που συζητούσαν ήταν ανέκδοτα για να περνά η ώρα, αφού ούτε καν προσπαθούσαν να βρουν κοινά σημεία επαφών, ενώ η αδιαλλαξία των Σκοπίων μεγάλωνε. Τι άλλαξε στο μεταξύ και έχουμε τώρα και Μνημόνιο για τα Σκόπια;
antinews.gr
--------