ΕΘΝΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Συντάκτης: Γεώργιος Ε. Σέκερης

Κοινό γνώρισμα των δογματικών φιλελευθέρων και των μαρξιζόντων αριστερών που αντιπαρατίθενται περί την νοσούσα ελληνική οικονομία είναι η υποβάθμιση των εθνικών μας αξιών ως γνώμονα για την άσκηση πολιτικής. Καθώς και  οι μεν και οι δε υιοθετούν μια στενά, και εθνικά επικίνδυνη, χρησιμοθηρική προσέγγιση της οικονομικής μας κρίσης. Με τους πρώτους να προάγουν έναν άκρατο, κοινωνικά διαλυτικό ατομικισμό. Και τους τελευταίους να υποδαυλίζουν συστηματικά εξ ίσου τοξικούς συντεχνιακούς εγωισμούς και ταξικές συγκρούσεις.

Ωστόσο, η κοινωνική δοκιμασία που πυροδότησε και συντηρεί ο οικονομικός μας εκτροχιασμός μας προσφέρει μοναδική ευκαιρία για να κατανοήσουμε το αναντικατάστατο της ελληνικής εθνικής ιδέας ως ρυθμιστή της συλλογικής μας ζωής και για να επαναπροσδιορίσουμε τους εθνικούς μας στόχους.

Αφετηρία για μια τέτοια επανεξέταση της συλλογικής μας πορείας είναι η συνειδητοποίηση του τραγικού κλονισμού της διεθνούς θέσης της χώρας μας. Ακόμη οδυνηρότερα και από την απότομη και συνεχιζόμενη συμπίεση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας είναι ο διεθνής διασυρμός μας ως κράτους και έθνους και η συνακόλουθη γεωπολιτική μας αποδυνάμωση στον παγκόσμιο στίβο. Πρόκειται για υπαρξιακό κίνδυνο, ο οποίος καθιστά εκ των πραγμάτων τη σωτηρία της πατρίδας υπέρτατο νόμο. Τα ατομικά και τα πάσης φύσης συντεχνιακά συμφέροντα, όσο θεμιτά και αν είναι, πρέπει τώρα να υποταγούν στα εθνικά.

Εύκολη συνταγή για την υπέρβαση της παρακμιακής μας περιπέτειας δεν υπάρχει. Ως πρώτο, καθοριστικό βήμα για την ανόρθωση των τυχών της χώρας επιβάλλεται η ανασύνταξη της ελληνικής πολιτείας. Το φαύλο καθεστώς των κομματανθρώπων εκμετρεί  πλέον το ζην. Η βασιλεία των διεφθαρμένων νάνων έχει ημερομηνία λήξεως. Ζητείται μια νέα πολιτική ηγεσία, η οποία, εμπνεόμενη από ένα γενναίο όραμα του εθνικού μας μέλλοντος, θα θέσει εκ νέου τον Ελληνισμό σε ανοδική τροχιά. Μια ηγεσία αποφασισμένη και ικανή να φέρει εις πέρας την αναγκαία ειρηνική επανάσταση. Καθιερώνοντας μεταξύ άλλων: Την άμεση εκλογή από τον λαό Προέδρου της Δημοκρατίας με εκτελεστικές εξουσίες. Το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του βουλευτού με εκείνη του υπουργού. Την άρση με αναδρομική ισχύ της βουλευτικής ασυλίας για ποινικές υποθέσεις, και την κατάργηση και των λοιπών καταχρηστικών βουλευτικών προνομίων. Τη δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών. Τον συστηματικό, εις βάθος έλεγχο του πόθεν έσχες βουλευτών και υπουργών. Και εκλογικό νόμο συνταγματικώς κατοχυρωμένο. Και τοποθετώντας συγχρόνως στο επίκεντρο του ανορθωτικού της προγράμματος την ανασυγκρότηση των διογκωμένων, γενικώς αναποτελεσματικών, και εν πολλοίς διεφθαρμένων κρατικών υπηρεσιών.

Πρόκειται για τομές-προαπαιτούμενα για την επιτυχή διαμόρφωση και διεξαγωγή των επί μέρους πολιτικών του κράτους στους τομείς της άμυνας, της εξωτερικών σχέσεων, της εκπαίδευσης, της υγείας, της δημόσιας τάξης, της λαθρομετανάστευσης, του περιβάλλοντος, και, φυσικά, της οικονομίας. Των οποίων μείζονος επίσης σημασίας παράμετρος, σε ποικίλλοντα βαθμό, είναι αναμφίβολα η ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.

Ανάγκη όμως ο ρόλος του ευρωπαϊκού αυτού παράγοντα να σταθμισθεί με ψυχρό ρεαλισμό. Η εθνική μας στρατηγική πρέπει να αντανακλά τις πραγματικότητες του ευρωενωσιακού εγχειρήματος και όχι τις ελπίδες ή τους φόβους των όποιων θιασωτών του – όπως ο γράφων – ή πολεμίων του – όπως αρκετοί, στα άκρα ιδίως του πολιτικού μας φάσματος. Με καθοριστικής σημασίας εν προκειμένω τη διαπίστωση ότι Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία δεν πρόκειται να υπάρξει στο δυνάμενο να προβλεφθεί – και άρα κυρίως ενδιαφέρον υπό το πρίσμα των εθνικών μας σχεδιασμών – μέλλον. Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η μόνη μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη που ειλικρινώς επί δεκαετίες επεδίωκε τη συγκρότηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, η Γερμανία, επανενοποιημένη πλέον και απαλλαγμένη από το σύνδρομο ενοχής για το χιτλερικό της παρελθόν, αλλά και οικονομικώς ανθούσα, επανεθνικοποιεί την ευρωπαϊκή της πολιτική – ακολουθώντας κατά τούτο την πρακτική των Γάλλων, Βρετανών, ή Ιταλών εταίρων της. Όπως δε προκύπτει από τις διαθέσιμες σφυγμομετρήσεις, την απροθυμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να κινηθούν προς ομοσπονδιακή κατεύθυνση συμμερίζονται σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό οι ίδιοι οι λαοί τους.

Η κοινοτική αλληλεγγύη θα εξακολουθήσει δίχως άλλο να εκδηλώνεται –  εντός όμως των στενών ορίων που χαράσσουν τα συχνά αντικρουόμενα εθνικά συμφέροντα. Και συνεπώς η προσδοκία ουκ ολίγων στη χώρα μας ότι «θα μας σώσει η Ευρώπη» αποτελεί επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Η σωτηρία του εθνικού μας κράτους και συνακόλουθα η δικαίωση των αγώνων και θυσιών που επί δύο αιώνες κατεβλήθησαν για τη γένεση και άνδρωσή του βαρύνουν αποκλειστικά τους δικούς μας ώμους.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η κοινοτική συμβολή είναι χρησιμότατη, αλλά επικουρική. Η πραγμάτωση των από μακρού αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι εθνική μας ευθύνη. Πρέπει δε να τονισθεί ότι κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, παρουσιάζοντας, με μικροκομματικά κίνητρα, τις εκ των πραγμάτων επιβεβλημένες αυτές μεταρρυθμίσεις ως προϊόν ξένων σκοπιμοτήτων και πιέσεων, τις απαξιώνουν  εκ των προτέρων στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης. Τόσω μάλλον που  η γενική αναξιοπιστία του πολιτικού μας προσωπικού καθιστά τη λαϊκή αποδοχή των όποιων δυσάρεστων μέτρων από προβληματική έως ανέφικτη.

Γενικότερα: Την εθνική μας ανόρθωση θα επιτύχουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Η ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, μολονότι πολλαπλώς αξιοποιήσιμη, δεν αποτελεί υποκατάστατο της εθνικής μας αυτενέργειας.

Diplomatiko Periskopio

Πέμπτη, 19 Ιουλίου 2012