Δεν είναι στατιστικές, είναι άνθρωποι…

Μιλάμε για άτομα και οικογένειες των οποίων οι ζωές ανατράπηκαν, των οποίων οι κοινότητες έχουν καταστραφεί και το μέλλον τους παραμένει αβέβαιο

Σαράντα δύο εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν εγκαταλείψει αναγκαστικά τα σπίτια και τις περιουσίες τους, αναζητώντας σε άλλες χώρες μια καλύτερη ζωή. Ξεριζώθηκαν από τις χώρες τους ένεκα των πολεμικών συρράξεων που επικρατούν, ή πάλιν ένεκα της μιζέριας και της μη ανάπτυξης.

«Οι πρόσφυγες δεν έχουν επιλογή. Ας τους βοηθήσουμε», τόνισε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, στο μήνυμά του με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων, σημειώνοντας πως μόνο τους τελευταίους 18 μήνες, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι εγκατέλειψαν τις χώρες τους, εξαιτίας ενός κύματος συγκρούσεων στην Ακτή Ελεφαντοστού, στη Λιβύη, στο Μάλι, στη Σομαλία, στο Σουδάν και στη Συρία.

«Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι μόνο στατιστικές. Μιλάμε για άτομα και οικογένειες των οποίων οι ζωές ανατράπηκαν, των οποίων οι κοινότητες έχουν καταστραφεί και το μέλλον τους παραμένει αβέβαιο», επισημαίνει ο Γ.Γ. του ΟΗΕ. Σύμφωνα με στοιχεία που παρατίθενται, οι Ισλαμικές Δημοκρατίες του Πακιστάν και του Ιράν φιλοξενούν πάνω από 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες, ενώ η Τυνησία και η Λιβερία είναι ανάμεσα στις χώρες, «που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, κρατούν τα σύνορα ανοικτά και μοιράζονται, με τα θύματα της ένοπλης βίας, το δυσεύρετο νερό, τη γη και άλλους πόρους».

Ακόμα, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Κένια είναι ένας καταυλισμός προσφύγων που φιλοξενεί πάνω από μισό εκατομμύριο Σομαλούς, πολλοί από τους οποίους είναι ήδη 30 χρόνια εξόριστοι. Ο Νίγηρας, η Μαυριτανία και η Μπουργκίνα Φάσο -που πλήττονται από λιμό και ξηρασία- φιλοξενούν σήμερα 175.000 πρόσφυγες που τρέπονται σε φυγή εξαιτίας της σύγκρουσης στο Μάλι. Οι χώρες αυτές δεν πρέπει να αφεθούν να επωμίζονται μόνες τους αυτό το βάρος, τονίζει ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, σημειώνοντας πως τα Ηνωμένα Έθνη και ειδικότερα η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, εργάζονται για την αντιμετώπιση αυτών των προκλήσεων, προσφέροντας προστασία και βοήθεια σε 15,5 εκατομμύρια πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Ωστόσο, όπως επισημαίνει, η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι αρκετή.

Συγκλονιστικά είναι επίσης και τα στοιχεία σχετικά με την αναγκαστική εργασία ή καλύτερα τη δουλειά που προωθείται σε μια σειρά χώρες. Οι ευάλωτες ομάδες, κυρίως προσφύγων, είναι υποχρεωμένες να εργάζονται κάτω από σκληρές συνθήκες και ατέλειωτες ώρες εργασίας. Ακόμα και μικρά παιδιά είναι υποχρεωμένα να εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν, ενώ χιλιάδες γυναίκες πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα του σεξ για να ζήσουν.

Τι γίνεται στην Κύπρο;
Τώρα στη χώρα μας, τι γίνεται; Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, για πολλά χρόνια αντιμετωπίζαμε μεγάλο πρόβλημα από την έλευση παράνομων μεταναστών, ειδικά λόγω της γραμμής αντιπαράταξης. Λόγω δε μη ύπαρξης ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής, οι αιτητές ασύλου, το 2005, είχαν φτάσει στους 11.500. Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής ήταν εκείνη που δεν επέτρεψε τη δημιουργία χώρων υποδοχής μεταναστών, που ήταν και μια από τις οδηγίες της Ε.Ε. Γεγονός είναι, όμως, πως η κυβέρνηση Δ. Χριστόφια επεξεργάστηκε και εφαρμόζει ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική, ενώ η ανεξέλεγκτη κατάσταση του παρελθόντος δεν υφίσταται πλέον.
Αξιοσημείωτο είναι ότι από τις 11.500 που ήταν το 2005, οι αιτήσεις για άσυλο σήμερα μειώθηκαν στις 1400, ενώ τερματίστηκε οριστικά το φαινόμενο παράνομων μεταναστών. Με την καλύτερη φύλαξη της γραμμής αντιπαράταξης, περιορίστηκε σημαντικά ο αριθμός των λαθρομεταναστών από τα κατεχόμενα. Ενώ το 2008 αυτός ο αριθμός ήταν 5.200, το 2010 μειώθηκε σε 1857.

Εδώ να αναφέρουμε επίσης ότι το δημόσιο βοήθημα παραχωρείται σε αυτούς τους ανθρώπους με ομόφωνη απόφαση της Βουλής το 2006. Να πούμε ακόμα πως μόνο σήμερα δημιουργούνται οι κατάλληλες υποδομές για φιλοξενία, αντί την παραχώρηση δημόσιου βοηθήματος. Επίσης εφαρμόζεται πολιτική ένταξης στην εργασία και τερματισμού της παροχής δημόσιου βοηθήματος στους αναγνωρισμένους πολιτικούς πρόσφυγες και τους δικαιούχους επικουρικής προστασίας. Ίσως είναι μάλιστα η πρώτη φορά που αξιοποιούνται σχετικά ευρωπαϊκά κονδύλια.

Βέβαια, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως φτηνή εργατική δύναμη από εργοδότες και στο τέλος ως αντίπαλο δέος για τους Κύπριους εργαζόμενους. «Μας πήραν τις δουλειές οι ξένοι», ακούμε να δηλώνεται πολύ συχνά από τους πολίτες. Είναι όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Δεν υπάρχουν, μήπως και παράνομοι εργοδότες, που εκμεταλλεύονται τους οικονομικούς μετανάστες άγρια;

Δεν είμαστε υπέρ της αλόγιστης εισροής ξένων στην Κύπρο. Εξάλλου, είμαστε μια μικρή χώρα με περιορισμένο αριθμό θέσεων εργασίας. Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να δεχτούμε το γεγονός πως ως μια χώρα της Ε.Ε., είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε και να ανεχόμαστε τους Ευρωπαίους πολίτες. Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, έχουν μεταναστεύσει στο νησί μας, 100.000 Ευρωπαίοι, από τους οποίους οι 32.000 είναι Έλληνες υπήκοοι.

Θα πρέπει να προστατεύουμε τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσής τους, ενημερώνοντάς τους για τη σημασία της συνδικαλιστικής οργάνωσης όπως και των συλλογικών συμβάσεων, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην πάταξη της παράνομης και αδήλωτης εργασίας.

ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΠΑΠΑΛΑΖΑΡΟΥ
Μέλος Κ.Ε. ΑΚΕΛ

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ