Με μύθους και ...γρίφους δεν κυβερνιέται η χώρα! ...

Γράφει ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΣ

proinoslogos gr

*   Όταν οι κοινωνίες χρεοκοπούν, όταν φθάνουν σε ηθική εξαθλίωση, αναζητούν απελπισμένα έναν ηγέτη. Έναν «Μεσσία», που με τις θαυματουργικές του ικανότητες θα έλθει μια μέρα από το πουθενά, σταλμένος λες από κάποιον άγνωστο και ελεήμονα Θεό να ανακουφίσει τους ανθρώπους από τον πόνο, τα βάσανα και τη δυστυχία τους.

Υπ’ αυτή την έννοια το μεσιανικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί ήδη στην Ελλάδα είναι απολύτως ευνοϊκό για τον Αλέξη Τσίπρα, η άνοδος του οποίου στη θέση του εν δυνάμει Πρωθυπουργού δεν συνιστά μόνο μια απλή πολιτική εξέλιξη, αλλά τείνει να λάβει χαρακτήρα πολιτικού φαινομένου, αφού ο νέος επίδοξος ηγέτης της χώρας έχει συγκεντρώσει τουλάχιστον την συμπάθεια των αδυνάτων. Αλλά το πραγματικό στοίχημα του κ. Τσίπρα δεν είναι μια εκλογική νίκη. Το ζήτημα είναι αν σε περίπτωση που εκλεγεί, δικαιώσει τις προσδοκίες που έχουν επενδυθεί πάνω του ώστε να εξελιχθεί σε ένα πραγματικό ηγέτη και όχι κομήτη.

Και ηγέτης δεν γίνεσαι επειδή κάποια στιγμή κερδίζεις τις εκλογές. Εκλογές κέρδισε τρεις φορές και ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία του κουνάνε το δάκτυλο και τον δείχνουν ως υπαίτιο για την καλλιέργεια μιας νοοτροπίας και ενός πελατειακού διεφθαρμένου κράτους που οδήγησε την Ελλάδα στον τωρινό όλεθρο, οπότε δικαίως αποκαλούν τον Ανδρέα ολετήρα του Έθνους.
Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάζει το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ την 1/6/2012, με τη συνεχή επανάληψη της δήλωσης «αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε», αναρωτήθηκα γιατί δεν ακούμπησε πάνω στο τόσο βροντερό «Θα», που έφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία το 1981. Είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να αντλήσει σημειολογικές αναφορές από το σαρωτικό «ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα», να δείξει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα καλπάζει νομοτελειακά προς την εξουσία και παίρνει μαζί του και πολλούς «παλαιούς ΠΑΣΟΚους», μαζί με πολλά άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Την ίδια ώρα, όμως, ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να φαίνεται μόνο απομίμηση του Ανδρέα, έτσι το «Θα» πρέπει να έχει τη δική του σφραγίδα.
Το «αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυόμαστε» είναι ο κεντρικός άξονας του προγράμματος και με προπαγανδιστικούς όρους το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ. Εμπεριέχει τα καλά και τα κακά που προσφέρει στην πολιτική σκηνή αυτό το έως πρόσφατα μικρό κόμμα, το 4%, που συνασπίζει το νέο με το παλιό, το λογικό με το παράλογο, το όνειρο με την αλαζονεία. Υποδεικνύει ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ οι εκλογές είναι θέμα «προσωπικό», δηλαδή, κομματικό και όχι εθνικό. Οπως είπε στην ομιλία του ο κ. Τσίπρας: «Γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι το μόνο δίλημμα της 17ης Ιουνίου συμπυκνώνεται στη διάζευξη: Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ». Το πιο δραματικό στοιχείο του προγράμματος είναι η ρήξη με την Ευρώπη και τους άλλους δανειστές και εταίρους. «Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς, αμέσως μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή, θα είναι η ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του», είχε πει ο κ. Τσίπρας. Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι αυτό της μετανάστευσης, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλές ανεδαφικές ιδέες με πρώτη την «σταδιακή παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων για τον μεγάλο όγκο των μεταναστών που επιθυμούν να αποχωρήσουν από το ελληνικό έδαφος». Αλλά και το υπόλοιπο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι γεμάτο αντιφάσεις και αναπάντητους γρίφους. Μπλοκάρει βίαια κάθε μεταρρύθμιση που οδηγεί ευθέως σε πολιτική κρίση.
Έτσι, η χώρα της μυθοπλασίας, της συνωμοσιολογίας και της φαντασιακής πραγματικότητας βαδίζει ακάθεκτη αλλά και παραζαλισμένη προς τις εκλογές, δίχως όμως να παρεκκλίνει ούτε κατ’ ελάχιστον από τις γραμμές που έχει χαράξει στη νεότερη ιστορία της. Τις γραμμές ακριβώς της μυθοπλασίας, της συνωμοσιολογίας και της φαντασιακής πραγματικότητας μέσα στις οποίες κινούνται πολιτική τάξη, κλειδοκράτορες της ενημέρωσης και κοινωνία.
Παρά το γεγονός ότι οι προσεχείς εκλογές διαφέρουν από προηγούμενες γιατί δεν αφορούν μόνο τη διακυβέρνηση, αλλά και τις τύχες της Ελλάδας, ίσως και το πεπρωμένο της. Τον χορό του μύθου τον σέρνει με εμφανή έπαρση και αλαζονεία ο κ. Τσίπρας ακολουθούμενος και από άλλους αρχηγούς κομμάτων ή κομματιδίων. Τα Μίντια παίζουν τη μουσική, ενώ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης όχι μόνο παρακολουθεί με ευχαρίστηση και βαυκαλίζεται από τα ψεύδη και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι στο χέρι της... υπερδύναμης που ονομάζεται Ελλάδα να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο, αφού έτσι θέλει.
«Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», θα μπορούσε να απαντήσει πιραντελικά και με χιούμορ κάποιος σχετικά λογικός, αν η σοβαρότητα των πραγμάτων το επέτρεπε. Η Αριστερά λοιπόν και μερικές παραφυάδες της Δεξιάς, αρνείται πεισματικά να κάνει μια προσπάθεια ερμηνείας των μηνυμάτων που έρχονται από έξω, του περιβάλλοντος που διαγράφεται, αλλά και των διαθέσεων που επικρατούν απέναντι στη χώρα μας. Εμφανίζονται να πιστεύουν πως ό,τι και να γίνει η παραμονή μας στην Ευρωζώνη είναι εξασφαλισμένη γιατί δεν θα τολμήσουν να μας οδηγήσουν στην έξοδο. Στον δημόσιο διάλογο σήμερα, κανείς δεν αναφέρει ότι τα Μνημόνια Ι και ΙΙ επιβλήθηκαν γιατί η οικονομία ήταν στη διαδικασία κατάρρευσης, ούτε ότι ασχέτως των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρώπη η Ελλάδα ανήκει σε μια ειδική κατηγορία μόνη της. Έχει προφανώς ήδη αποφασιστεί ότι για τα δεινά μας φταίει αποκλειστικά και μόνο το Μνημόνιο και δίχως αυτό η χώρα θα ανθήσει αυτόματα.
Η αντικειμενική πραγματικότητα όμως απαιτεί προβληματισμό, σωστή ανάλυση, σχέδιο και προσαρμογές. Κουβέντα δεν γίνεται από τις «αριστερές προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις» πώς θα γίνει αποτελεσματικότερη η διοίκηση σε όλη της την έκταση, πώς θα διευρυνθεί η παραγωγική βάση και με ποιον τρόπο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Κανείς, πλην Ν.Δ., δεν συζητεί για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που περιλαμβάνουν τα Μνημόνια Ι και ΙΙ ή για την τεχνογνωσία που προσφέρουν οι ξένοι για να αποκτήσει στοιχειώδη μορφή διοίκησης το ελληνικό κράτος, είτε παραμείνει στην Ευρωζώνη είτε βγει από αυτήν. Και κανείς δεν ρωτάει πώς θα γίνουν αυτές χωρίς την πίεση των εταίρων.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο δημόσιος διάλογος γίνεται στο πλαίσιο του ονείρου και της αναζήτησης δρόμου επιστροφής στο μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή. Η πολιτική τάξη αποδεικνύεται ανίκανη να βάλει στο τραπέζι την αναζήτηση μιας νέας κατεύθυνσης και δεν φαίνονται στον ορίζοντα δυνάμεις που ευαγγελίζονται κάτι καινούργιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι, τάχα, θα απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά του Μνημονίου, από μια άλλη κατοχή, προσπαθώντας όμως παράλληλα να κατεδαφίσει την εθνική ταυτότητα, αβαντάροντας τον σκοπιανό σωβινισμό των επιγόνων του ναζί Ιωβάν Μιχαήλοφ, γλείφοντας με συνεντεύξεις στελεχών του και θέσεις για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου την Άγκυρα. Πέραν αυτού, με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία μετέχοντας στο αντιευρωπαϊκό «κόμμα της δραχμής» και των πιο λερών κερδοσκόπων, τυχοδιωκτικά θα οδηγήσει την πατρίδα σε ακόμη βαθύτερη εξάρτηση, σε μια πραγματική κατοχή. Πότε η Ελλάδα οδηγήθηκε στην καταστροφή; Όταν βρέθηκε χωρίς συμμάχους, απομονωμένη και με κοντόφθαλμη ηγεσία. Ο γιαλαντζί «επαναστάτης», που του αρέσει να παίζει πόκερ με τη χώρα, που φαντασιώνεται ότι χαϊδεύει το κουμπί της πυρηνικής βόμβας της ελληνικής χρεοκοπίας, έκανε σκονάκι και έβαλε βύσμα στο Στρατό. Τυφλωμένος από την πίστη του στις αριστερές ιδέες του, θα κινδύνευε να βρεθεί στην ίδια θέση, οδηγώντας την πατρίδα στα βράχια, μαζί με τους όψιμους φίλους του στο Φάληρο, στον ΣΕΒ, στην ...«Αυριανή» και το σύστημα Τσοχατζόπουλου, που στρατολογείται αθρόα, μαζί με Φωτόπουλους της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ και Σία.
Πιστεύω ότι ο λαός θα τον γλυτώσει από μια τέτοια ατιμωτική μοίρα, αφήνοντάς τον στον γνώριμο ρόλο. Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν δεν κυβέρνησε ποτέ, κυβέρνησαν όμως οι ιδέες του, η γάγγραινα της «πολιτικής ορθότητας», της οποίας, μαζί με το Σημιτικό ψευδοεκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ ήταν ο κύριος φορέας μόλυνσης του δημόσιου λόγου, της παιδείας, όλης της κοινωνίας. Το μεγάλο φαληρημένο κράτος.
proinoslogos gr