ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ....

του Ιωάννη Μάζη * 

-

Η Τουρκία δυσφορεί με την επικείμενη ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Κύπρο, για αυτό και προσπαθεί να εμπλέξει στην υπόθεση αυτή και την προεδρία των Η.Ε. μέσω του, άκρως αμφιλεγομένου ως προς την ευθυκρισία του, Αυστραλού μεσολαβητή κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ. Ο γράφων δεν ανήκει εις την χορεία των «οψίμων» και πολλών, εσχάτως, υποστηρικτών της ελληνο-κυπρο-ισραηλινής συνεργασίας, και συνεχίζει να γράφει , εδώ και είκοσι περίπου χρόνια, ότι η στρατηγική συνεργασία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ πρέπει να ολοκληρωθεί στο ενεργειακό και αμυντικό επίπεδο, όπως και σε αυτό της διασφάλισης της σταθερότητας και ασφαλείας στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου. Διότι η Ευρωπαϊκή και Νατοϊκή συνάμα διάσταση της Ελλάδος, η Ευρωπαϊκή διάσταση της Κύπρου και η διεθνούς διπλωματικής επιρροής διάσταση του Ισραήλ, αποτελούν τις καλύτερες εγγυήσεις ασφαλείας και αξιοπιστίας σε μια περιοχή που συγκλονίζεται.

Που συγκλονίζεται από την αστάθεια της πρόσφατα εκραγείσης «Αραβικής Ανοίξεως» η οποία μετεξελίσσεται σε «Ισλαμικό Φθινόπωρο» και φοβούμαι ότι βαίνει ολοταχώς για ένα «Ισλαμιστικό Χειμώνα». Ο «ισλαμιστικός χειμώνας» αυτός μπορεί να αποβεί άκρως αρνητικός στην πρόοδο του Κυπριακού όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του Τούρκου αναλυτή Erol Kaymak, στον οποίον παραπέμπει η αγγλόφωνη κυπριακή εφημερίδα «Cyprus mail». Ο τούρκος αναλυτής ισχυρίζεται ότι οι τουκοκύπριοι ηγέτες, φοβούμενοι (δήθεν) «ναυάγιο των διαπραγματεύσεων» ελπίζουν και προωθούν την εξής συμφωνία: την αναγνώριση της αυτοδιακηρυχθείσας και μη αναγνωρισμένης ανυπάρκτου «Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου» από τις αραβικές χώρες της περιοχής έναντι της τουρκικής υποστηρίξεως στην Παλαιστιακή υπόθεση» [6]. Οι χώρες αυτές, ως γνωστόν, αποτελούν μέλη και του Οργανισμού Ισλαμικής Διασκέψεως (Ο.Ι.Δ.)και του Αραβικού Συνδέσμου και το έχουν ήδη πράξει στο εσωτερικό του Οργανισμού τους, υπό την επωνυμία «Τurkish Cypriot State». Μια «αναγνώριση» η οποία ελήφθη και με την θετική ψήφο των Παλαιστινίων των οποίων η Παλαιστινιακή Ανεξάρτητη Αρχή έχει ήδη αναγνωρισθεί στο πλαίσιο του Ο.Ι.Δ. ως κράτος υπό την επωνυμία «Palaistinian State» [7].

Την εκμετάλλευση των παλαιστινιακών ελπίδων και πόθων για την απόκτηση κράτους, για ιδιοτελείς και επιθετικούς προς την Ελλάδα και την Κύπρο λόγους, είχαμε εντοπίσει και αναδείξει από την επιχείρηση της ισλαμιστικής Ι.Η.Η. στην πρώτη «Flottila» με επικεφαλής το «Μαβί Μαρμαρά» προς τη Γάζα. Τις θέσεις μας του Μαϊου του 2011, ήρθε να δικαιώσει, ένα περίπου έτος μετά, η συντριπτική για την Τουρκία έκθεση Palmer [8] η οποία προκάλεσε έκρηξη αγανακτήσεως της Αγκύρας, όπως κάθε φορά που το Ισραήλ αποδεικνύει τις, άνευ περιεχομένου, απειλές ή τους ισχυρισμούς της. Η έκθεση αυτή, ακυρώνει εμφατικώς τις επιδιώξεις της ισλαμιστικής Τουρκίας να δράσει υπό «καθεστώς υπερασπιστή της διεθνούς νομιμότητας και του ανθρωπισμού» στη Μέση Ανατολή -και στα πλήρη κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδριτών μεθανίου ύδατα της Ν/Α Μεσογείου- ώστε να καρπωθεί ανέξοδα -υπό τον μανδύα της δικαιοσύνης, της ηθικής και της νομιμότητας, την επιδοκιμασία του αραβοισλαμικού κόσμου αλλά και της Δύσεως- την μερίδα του λέοντος εξ αυτών.

Η νεο-χαλιφατική Άγκυρα αντιλαμβάνεται, ότι εάν λειτουργήσει ο άξονας μεταφοράς υδρογονανθράκων Ισραήλ-Κύπρου-Κρήτης-Ιονίου-Ευρώπης [9], (Βλ. Χάρτες 2 και 3 και τον συνδυασμό των δρομολογίων τους τα οποία προβλέπουν τον άξονα: Ισραήλ, Κύπρος, Κρήτη, Ιόνιο, ΕΕ) ακυρώνεται κάθε φιλοδοξία της:

- Να εκβιάζει την δυτική Οικονομία και Πολιτική μέσω του αγωγού φυσικού αερίου Ι.T.G.I αλλά και μέσω του πιθανού να κατασκευασθεί, σε διαφορετική περίπτωση, σωληναγωγού Νabucco και
- Να συνεργασθεί με τη Ρωσία στον τομέα της μεταφοράς φυσικού αερίου από την Σαμψούντα στον Κόλπο της Κιλικίας ώστε να επηρεάζει με ανάλογο τρόπο τον Λίβανο και την Συρία, αλλά κυρίως το Ισραήλ.

Ο άξονας, όμως, Ισραήλ-Κύπρου-Κρήτης-Ιονίου-ΕΕ, εντός του 2014, θα έχει δυναμικότητα μεταφοράς περί το ένα τρισεκατομμύριο κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στην ενεργοβόρο ευρωπαϊκή οικονομία και, μάλιστα, εν καιρώ οικονομικής κρίσεως. Εντός δε της προσεχούς οκταετίας η δυναμικότητά του θα εξαπλασιαστεί. Αυτό σημαίνει πλήρη απεξάρτηση της Δύσεως από τους αραβομουσουλμανικούς, αλλά και από τους ρωσικούς, υδρογονάνθρακες δηλαδή πλήρη αχρήστευση των δρομολογίων τα οποία φιλοδοξεί να ελέγξει η Τουρκία. Ο έλεγχος, όμως, από την ισλαμιστική πλέον Τουρκία, αυτών των δρομολογίων, είναι κάτι που δεν εξυπηρετεί τις ΗΠΑ και το Ισραήλ διότι τις εκθέτει στους εκβιασμούς μιας νεο-οθωμανικής Άγκυρας με εξαιρετικά επικίνδυνες «φιλίες και συνεργασίες» στην περιοχή. Επίσης, η Άγκυρα θεωρεί ότι μόνον με αυξημένο κύρος στον ισλαμικό κόσμο, θα μπορεί πειστικά να διεκδικήσει τη λεία της από τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια της Νέας Λιβύης αλλά και στη σύναψη συμφωνιών με την Αίγυπτο για κοινά όρια των ΑΟΖ των δύο χωρών, χωρίς την αναφορά στην ΑΟΖ του Καστελλόριζου. Εδώ, βεβαίως, η ολιγωρία της ελληνικής πλευράς, την διευκολύνει.

H Τουρκία, όπως, είναι γνωστό, δεν αναγνωρίζει δικαίωμα ΑΟΖ ούτε υφαλοκρηπίδας στο Καστελόριζο γι’ αυτό και προβαίνει σε παραχωρήσεις προς την Τ.P.A.O. (Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων) κατά το προσφιλές της σύστημα του «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει». Επίσης, είναι προφανές ότι είναι γνωστά στην ΄Αγκυρα τα αποθέματα υδριτών μεθανίου στην περιοχή των υποθαλασσίων οροσειρών του Αναξιμάνδρου, Αναξιμένους και Αναξαγόρα. Είναι δε εμφανές ότι με την παράνομη κατά το Δίκαιο της Θαλάσσης (του 1982) «διαγραφή» από τον χάρτη της ΑΟΖ των Νήσων Μεγίστης (Καστελόριζο), Στρογγύλης και Ρω, η τουρκική ΑΟΖ φθάνει μέχρι την Αιγυπτιακή ΑΟΖ και εφάπτεται αυτής σε ένα εύρος περίπου 140 χιλιομέτρων (βλ. Χάρτη 4).

Η πρώτη γεωπολιτική παρατήρηση που γίνεται στον Χάρτη 4, είναι το ότι τα υποθαλάσσια όρη Αναξιμάνδρου, Αναξιμένους και Αναξαγόρα, τα οποία διαθέτουν και πλούσια κοιτάσματα Υδριτών Μεθανίου [10] υπάγονται , κατά την τουρκική άποψη, καθ' ολοκληρίαν υπό «τουρκική δικαιοδοσία». Η γεωμετρική αυτή χάραξη βάσει των τουρκικών αυθαιρέτων σχεδιασμών, λαμβανομένων υπόψη και των σχετικών δηλώσεων της τουρκικής πλευράς ότι δεν θα επιτρέψει στο Ισραήλ να χρησιμοποιήσει την τουρκική ΑΟΖ για να μεταφέρει τους υδρογονάνθρακές του (είτε με αγωγό είτε υπό μορφήν LNG) οδηγεί το Ισραήλ σε μεταφορική ασφυξία και το εκβιάζει αφόρητα, εφόσον νοτιότερα ευρίσκεται η αιγυπτιακή ΑΟΖ και οι σχέσεις με την Αίγυπτο έχουν άδηλο μέλλον για την Ιερουσαλήμ. Είναι λοιπόν σαφές ότι ο μόνος γεωπολιτικός δρών στην περιοχή ο οποίος δύναται να αναιρέσει τον μεταφορικό στραγγαλισμό του ισραηλινού κράτους είναι το δίπολο Ελλάδος-Κύπρου με κοινό όριο στις Αποκλειστικές Οικονομικές τους Ζώνες.

Η περίπτωση αυτή είναι και η μόνη υπαγορευόμενη από τη Νέα Συμβάση για το Δίκαιο της Θάλασσας του Montego Bay του 1982 [11], όπως ορίζουν και τα σχετικά του άρθρα: 55 και 56. Αναφορικά , πάντως, με την υφαλοκρηπίδα οι διατυπώσεις είναι απολύτως σαφείς και ενισχύονται μάλιστα από τη Συνθήκη του Montego Bay του 1982.

Όλα αυτά η Τουρκία επιμένει να τα αγνοεί ώστε να επιτύχει το σκοπό της: εκβιάζοντας μέχρις στραγγαλισμού το Ισραήλ, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αραβο- και περσο- μουσουλμανικού κόσμου, να επιτύχει την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, να προχωρήσει στην τουρκοποίηση του ελεύθερου νότιου τμήματος και κατέχοντας την Κύπρο να κυριαρχήσει επί του μεγαλύτερου μέρους των κοιτασμάτων της Λεκάνης της Λεβαντίνης και του Ηροδότου. Αυτό σημαίνει να κυριαρχήσει σε 5 Τm3 φυσικού αερίου. Κατόπιν τούτου, το «ζήτημα Ελλάς» αποτελεί εξαιρετικά απλή υπόθεση για την Τουρκία.

Υπολογίζει, όμως, «χωρίς τον ξενοδόχο» η Τουρκία...

Και αυτός έχει πολλά πρόσωπα και πολλά ονοματεπώνυμα: αμερικανικά, κουρδικά, ιρανικά, συριακά αλλά και ισραηλινά...

ΠΗΓΗ: ''FOREIGNAFFAIRS''

(ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α)

----------------

AOZ-ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ