“La note manuscrite de mon père, ne laisse pas de place au malentendu.
Durant toute sa vie, il a été un militant de gauche, un visionnaire
intègre.
Cet acte final, est un acte politique et conscient, en plein accord avec ses idéaux et ses actes durant sa vie.
Dans notre pays, la Grèce, on tue l’évidence.
Pour certains, pour «ces enfants têtus de la chimère», dans une telle conjoncture, le suicide paraît évident, pas comme une fuite mais comme un cri d’éveil.
Pour cette raison, il prend un tout autre sens; celui de la chanson que nous avons chanté ensemble pour la première fois, à un concert de notre cher Mikis Théodorakis (en 1975), et, depuis, lors de nos fêtes et pour nos propres morts.
Cet acte final, est un acte politique et conscient, en plein accord avec ses idéaux et ses actes durant sa vie.
Dans notre pays, la Grèce, on tue l’évidence.
Pour certains, pour «ces enfants têtus de la chimère», dans une telle conjoncture, le suicide paraît évident, pas comme une fuite mais comme un cri d’éveil.
Pour cette raison, il prend un tout autre sens; celui de la chanson que nous avons chanté ensemble pour la première fois, à un concert de notre cher Mikis Théodorakis (en 1975), et, depuis, lors de nos fêtes et pour nos propres morts.
Dors en paix mon père, et moi je reprends ta voix et je vais rejoindre mes frères.
Tu ne rêvais que de ça pour la jeuneuse et je crois que ton rêve sera réalisé.
A l’endroit même où tu nous as quittés, il y a la note d’un jeune « Aujourd’hui, le nom du défunt est Démocratie … mais nous sommes 11 millions de vivants et nous portons le nom Résistance.»
---------------
*H επιστολή της κόρης του 77χρονου που αυτοκτόνησε...
Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για
παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας
ανιδιοτελής οραματιστής.
Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη,
απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας,
στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.
Για κάποιους, για ΄΄ τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας΄΄, σε μια
τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν
κραυγή αφύπνισης.
Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το
περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του
αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές
και για τους δικούς μας νεκρούς. .. Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα
αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.
Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.
Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου ΄΄ To όνομα του
νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία..μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί
και το όνομα μας είναι Αντίσταση΄΄.
Έμμυ Χριστούλα
----------------------
**Στις 2 το μεσημέρι του Σαββάτου στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών θα γίνει η κηδεία του 77χρονου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα.
----------------------
Relatives à cet article :
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments :
Post a Comment
Only News